Met Charley Crockett heeft het festival TakeRoot een van de meest interessante countryartiesten van dit moment gecontracteerd. Een harde werker die zijn eigen zaakjes regelt. Na een succesvolle hartoperatie gaat hij weer huppelend over het podium. Zijn nieuwste album The Man From Waco (Son Of Davy Records) is misschien wel zijn beste tot nu toe. Voor het eerst helemaal opgenomen met zijn eigen band.

Meer dan in welke andere muziekstijl ook, komt het in countrymuziek aan op geloofwaardigheid. Want je kunt wel allemaal verhalen vertellenin je liedjes, ze maken pas echt indruk als je ze zelf ook hebt beleefd. Niet letterlijk. Een liedjesschrijver is geen journalist. Dus als Crockett op Muddy Water (te vinden op Music City USA) zingt dat hij in de cel zat in Nashville, dan hoeft dat helemaal niet zo te zijn. Is het dus ook niet. Hij belandde in werkelijkheid achter de tralies in Virginia.

Authenticiteit is een lastig begrip. Moet je als countryzanger uit een bepaald deel van de Verenigde Staten komen? Opgegroeid zijn op het platteland? Moet je een cowboy zijn? Crockett had zelf in No Depression, een Amerikaans tijdschrift over americana, een aardig antwoord op die vragen. Hij wees er op dat Hank Williams, algemeen beschouwd als de belangrijkste countryzanger ooit, pas een cowboyhoed begon te dragen toen hij artiest werd.

Zelf draagt Crockett ook een cowboyhoed. Een echte cowboy dus? Nou en of. Niet dat hij met stront aan de laarzen in de stijgbeugels stapt en kuddes opdrijft, nee, hij is immers een artiest. Draagt een hoed omdat hij van die westernstijl houdt. De echte reden dat hij als geen ander kan zeggen dat hij een echte cowboy is, is een heel andere. Enkele jaren geleden werd een aangeboren hartafwijking bij hem geconstateerd. Tijdens een openhartoperatie in 2019 kreeg hij een nieuwe hartklep. Van een koe! 

Welcome To Hard Times is de titel van een album uit 2020. Die moeilijke tijden heeft hij zelf aan den lijve ondervonden. Die hartoperatie was spannend, maar dat was zijn leven daarvoor ook al. Hij groeide op in San Benito in het uiterste zuiden van Texas. Gelegen aan de Mexicaanse grens en de Golf van Mexico. Ook de geboorteplaats van Freddy Fender trouwens. Hij was de zoon van een alleenstaande moeder die moeite had de eindjes aan elkaar te knopen. Zijn zus kwam om het leven door een overdosis. Zijn broer trok hem het criminele milieu in. Hij neemt het hem niet kwalijk. Wie desperaat is doet domme dingen.

Reizen werd zijn redding. En natuurlijk de muziek. Crockett sprong op goederentreinen en zag alle uithoeken van Amerika. Hij trok als straatmuzikant twintig jaar over de wereld. Los Angeles, New York, Parijs, Amsterdam, overal stond hij hele dagen op straathoeken zijn best te doen om wat geld te vangen. In New York speelde hij in de metro met een groepje dat zich Train Robbers noemde. In New Orleans leerde hij het vak pas echt. Hij werkte er samen met jazzmusici en alle anderen die hij er maar ontmoette. 

Ja, zijn muziek is country, ook al komen er veel meer invloeden aan bod. Folk, blues, soul, op zijn nieuwste album The Man From Waco zit het er allemaal in. I’m Just A Clown is pure soul. In Black Sedan zit wat western swing in het gitaarwerk met verder golvende klanken van een steelgitaar en een lekker stukje piano. Het van blazers voorziene titelnummer heeft dezelfde cowboysfeer als het werk van Marty Robbins. Eigenlijk ontvouwt elk nummer zich als een korte western. De videoclips waarop hij door het machtige Amerikaanse landschap dwaalt zijn dan ook prachtig. Cowboy Candy voorziet hij van een huppelende hik en op het als latin aanvangende Trinity River klinkt hij als een Texaanse Van Morrison.

Zijn platen komen uit op zijn eigen label, Son of Davy. Dat is een verwijzing naar de Texaanse volksheld Davy Crockett waar hij een afstammeling van is. Net als in de tijd dat hij nog op straat speelde, handelt hij op eigen voorwaarden. Hij wil geen bemoeienissen van platenbazen die zeggen wat hij moet doen. Of laten. Er is niemand die zijn creativiteit in de weg staat. Zo brengt hij sinds 2015 zo ongeveer twee albums per jaar uit. Zijn muziek verschijnt ook als Lil G.L., in die hoedanigheid doet hij louter covers. Qua muziekstijl is er geen verschil met zijn reguliere werk.

Crockett is een selfmade man. Hij noemt zijn muziek gulf and western, een verwijzing naar zijn jeugd die hij doorbracht aan de Golf van Mexico. Met Nashville heeft hij niet zoveel. Toch bracht hij een album uit met de titel Music City USA en dat is toch echt de bijnaam van die stad. Maar dat ziet de Texaan anders. Music City USA, dat is voor hem elke straathoek in Amerika. Daar leerde hij immers het vak. De hoes is een eerbetoon aan het album Leavin’ Town van Waylon Jennings. Zelfde vormgeving. Maar er is een twist. De hoesfoto werd genomen in Gallup, New Mexico, dat door kaartenmaker Rand McNally in 2013 het meest patriottische kleine stadje van Amerika werd genoemd. Maar het is ook een plaats met het hoogste percentage oorspronkelijke bewoners van Amerika. Met de keuze voor die locatie brengt hij een betekenisvolle diepere laag aan, zonder die heel duidelijk te benoemen.

Over conservatief of progressief wil de zanger zich niet echt uitspreken. Juist omdat hij wel degelijk een boodschap wil uitdragen. Hij wil meer mensen bereiken dan alleen maar fans met dezelfde mening. Met preken voor eigen parochie schiet je immers niets op.

Hij heeft last gehad van zijn afkomst. Hij is blank met een kleurtje, zoals hij het zelf omschrijft. Kan niet in countrymuziek volgens sommige lieden met bekrompen denkbeelden.

The Man From Waco besluit met Name On A Billboard. Hij heeft inmiddels die status in Amerika, waar hij voor volle zalen speelt. In coronatijd kocht hij billboards om reclame te maken voor zijn album Welcome To Hard Times. Zo’n billboard kostte toen vrijwel niets omdat er nergens optredens waren. Niet alleen een slimme zet, maar toch ook wel een goeie grap. En dus ook nog een prachtig liedje.

In Groningen staat hij op het kleine podium in de foyer van De Oosterpoort. Is dat een belediging? Met zijn achtergrond zal hij dat zo echt niet opvatten. En bovendien, juist in de foyer spelen doorgaans de meest spetterende bandjes. Dus voor de gelukkigen die een kaartje voor TakeRoot hebben: mis Charley Crockett en zijn begeleidingsband The Blue Drifters niet.

Deze recensie stond als voorverhaal voor het festival TakeRoot in de cultuurbijlage Vrijdag van 28 oktober van Dagblad van het Noorden en cultuurbijlage Freed van Leeuwarder Courant.