Het was lang geleden dat hij nog eens in Amsterdam opgetreden had, verzuchtte Nick Lowe tijdens het concert in de volgepakte Tolhuistuin. En inderdaad, op Setlist.com zie je dat de laatste keer in 2014 is geweest. De eerste keer was trouwens in 1973, met de pubrockformatie Brinsley Schwarz. Zo lang gaat de inmiddels 73-jarige Lowe dus al mee. In die meer dan al 50-jarige carriere heeft Lowe tal van pareltjes geschreven, waarvan er die zondagavond een hele trits voorbij komt. Two or three smash hits kondigt de Engelsman Lowe in het begin van de avond aan. Een avond waarop hij begeleid wordt door Los Straitjackets, een Amerikaans gezelschap dat zelf ook al sinds 1988 bestaat en dat altijd gemaskerd op het podium staat. Zoveel mooie liedjes en zoveel ervaring, geen wonder dat het een onvergetelijke avond werd. So It Goes, daar trapt Lowe de avond meer af en daarmee is de eerste smash hit al een feit. Pure pop op zijn best. Ragin’ Eyes, de ballad Lately I Let Things Slide, de onweerstaanbare rocker Shting Shtang, het schitterende I Live On A Battlefield zijn een paar hoogtepunten die voorbij komen voordat Lowe zich tijdelijk terugtrekt, zodat Los Straitjackets ook hun eigen ding kunnen doen. Vol 
overgave, met wat theatrale trucjes, tovert het kwartet 5 instrumentale nummers uit de mouwen, waarin heel wat verwijzingen naar hoogtepunten uit de rock ’n roll zitten. Hun versie van Venus is een mooi eerbetoon aan onze eigen rockgeschiedenis. Dan keren zij weer terug in hun rol als kundige begeleidingsband en maakt Lowe de avond helemaal af met songs als Half A Boy And Half A Man (smash hit 2), Cruel To Be Kind (smash hit 3) en het onvermijdelijke What’s So Funny About Love, Peace And Understanding (hé, dat is al smash hit 4). En I Knew The Bride When She Used To Rock ’n Roll, waarmee het reguliere optreden wordt afgesloten mag ook best een smash hit genoemd worden. En dan moet het hoogtepunt van de avond nog komen. In de toegift speelt Lowe de Rockpile-klassieker When I Write The Book, solo nog een adembenemend mooie versie van Elvis Costello’s Alison. Er viel een speld. Prachtige avond, met anderhalf uur hits.
Gezien: 2 oktober in de Tolhuistuin in Amsterdam.
04/10/2022 Permalink
Heel mooi beschreven Hugo, een mooi concert op een mooie locatie.
05/10/2022 Permalink
Uitstekende weergave van dit heerlijke concert. Hele avond met een big smile gestaan en ook af en toe een traan weggepinkt, van pure ontroering. Geweldige kerel Nick Lowe en wát een fijne liedjes!
09/10/2022 Permalink
Ik zag en beluisterde het allicht gelijkaardige optreden van Nick Lowe in het Belgische Sint-Niklaas (dat verzin je niet).
Volledig akkoord met wat Hugo zegt over Lowe zelf. Dat je met een laatste song (inderdaad Alison) een drinkende zaal stil krijgt : klasse.
Toch een opmerking : i.p.v. die Los Straitjackets had ik toch liever de vroegere bands met vooral Geraint Watkins gezien en gehoord. De liedjes van Lowe vragen om subtiliteit, en laat dat nu net niet de troefaas van de Straitjackets zijn.
Frank
16/10/2022 Permalink
Straitjackets geweldige begeleidingsband. Maar toch…af en toe miste ik het orgeltje zoals in Half A Boy And Half A Man.
Robert