Wade Sapp verraste toen hij opende voor Ian Noe in Paradiso Noord. Altcountry.nl wilde wel wat meer weten over deze artiest die zijn optredens aankondigt met de slogan ‘For the pride of Florida’. We spreken Sapp over zijn familie, zijn liefde voor countrymuziek en zijn debuutalbum.

Hoe belangrijk is Florida voor je?
Florida is heel belangrijk voor me, daar liggen mijn roots, mijn culturele erfgoed. Ik ben geboren in Okeechobee maar toen ik acht jaar was scheidden mijn ouders en verhuisde ik met mijn moeder, broers en zussen naar de staat Georgia. Maar Florida voelt nog altijd als thuis. Mijn vader, waar ik nog goed contact mee heb, woont er en ook verdere familie en vrienden. Maar het belangrijkste in mijn leven is mijn moeder, ze heeft me grootgebracht. Ze was 28 toen ze vijf kinderen had en van niemand hulp kreeg, dat is gekkenwerk. Ik bewonder haar heel erg, ze is geweldig.

Naar wat voor muziek luisterde je vroeger?
Ik ben grootgebracht met countrymuziek. Toen ik vijf jaar oud was was Garth Brooks heel groot. Verder de neo-traditionele country van artiesten als Randy Travis, Clint Black en George Strait. We waren working class people, niet rijk en er was geen platenverzameling. Maar we zetten de radio aan terwijl we werkten en ook in de auto luisterde ik naar de radio.

Je studeerde autotechniek. Vanwaar die keuze?
Ik was altijd al geïnteresseerd in auto’s en autotechniek. Speciaal in NASCAR want dat hoort ook bij de cultuur in het zuidoosten van de Verenigde Staten. Ik ging studeren bij het NASCAR Technical Institute, en sta op de dean’s list (red. cum laude). Veel uren werk je onbetaald maar morgen is de race en het moet perfect. Maar ik ging steeds meer over naar de muziek.  Voor de muziek blijf je lang op, je drinkt wat en probeert contact te maken. Als je dan weer om 7:30 moet beginnen is dat te zwaar.

Wanneer ging je zelf muziek maken?
Voor mijn veertiende verjaardag kreeg ik een elektrische gitaar. Ik startte met het spelen van rock. Ik heb het mezelf geleerd door naar nummers te luisteren op internet en die na te spelen. Een buddy van mijn vader, Squirrel, speelde akoestische gitaar op zijn veranda. Hij introduceerde me in de muziek van artiesten als Steve Earle en Guy Clark, die ik nu erg bewonder.

En je ging ook optreden, hoe begon dat?
Ik werkte bij BMW en andere muzikanten vertelden me over een open mic night. Ik was erg verlegen en omdat ik gepest was probeerde ik uit het zicht te blijven. Maar toen ik in 2010 voor het eerst op een podium stond was het alsof ik het roofje van de wond aftrok, hier ben ik. Zo rond mijn 25^e begon ik mijn eigen nummers te schrijven en werd het serieus. Ik zegde mijn vaste baan op en werd fulltime muzikant. Mijn eerste band was zes man, inclusief mezelf, The Red Clay Revue. We hebben één show gespeeld voor 300 mensen, we gingen eruit met een knal. Het was mijn eerste ervaring om met een band te spelen en ik was meteen verslaafd. Ik wist toen dat ik mijn eigen band moest beginnen voor mijn eigen muziek. Als mensen me nog niet eerder gezien hebben probeer ik het aan te kleden en praat ik wat meer. Mijn favoriete storyteller is momenteel Todd Snider. Hij vertelt over zijn eigen leven, het hoeft niet verzonnen te zijn, hij is een vakman op hoog niveau.

‘Wade Sapp is making authentic country music for a new generation’, wie zijn zij?
Mensen luisteren meestal mainstream. Ik wil traditionele countrymuziek vooraan plaatsen bij de mainstream zodat de nieuwe generatie zijn tanden kan zetten in iets wat modern klinkt. In thema’s en tekst, bedoel ik, maar wat meer diepte heeft dan pop die verkoopt. Dat is mijn doel. Ik schipper tussen traditie en wat commercieel levensvatbaar is. Countrymuziek heeft veel van zijn verhaal, van wat het is, verloren. Daarom is mijn doel om het spel ‘the right way’ te spelen, zodat de muziek waarbij ik me goed voel ook andere mensen goed doet voelen. Dat is wat countrymuziek doet in mijn optiek.

Hoe ontstaan je nummers?
Of ik nu ontbijt maak, de was doe, in de tuin werk of in de trein zit tussen Londen en Amsterdam, tekst en muziek komen gewoon bij me binnen. Soms is het de moeite waard om op te schrijven of op te nemen, soms niet. Daarna werk ik het uit tot ik er tevreden over ben, ik buig het, kneed het, tot het is zoals ik wil. Het is als het maken van een tekening, misschien de zon toch aan deze kant en niet aan de andere kant.

Je album heet Radio Check, hoe kwam je op die titel?
De tweede man van mijn moeder was een truckchauffeur die vee vervoerde. Hij luisterde 8 tot 10 uur per dag naar de radio en hij leek wel wat op het karakter dat Jerry Reed speelde in Smokey and the Bandit met al zijn manieren. Ik wilde eer betonen aan die periode van countrymuziek. Een radio check is wat je doet als je een 27MC-radio aansluit en het is wat ik nu doe met dit debuutalbum. Het is ook om de radioluisteraar een beetje op te schudden: ‘Hey, wat gebeurt hier?’ Vanwege de titel en omdat Keep On Truckin’ de standout song is, zit ik op de cover ook achter het stuur.

Hoe kwam het album tot stand?
Ik heb lang over het maken van de cd gedaan. Ik moest uitzoeken wie ik was als artiest. En eerder waren mijn nummers nog niet goed genoeg. In 2015 startte ik, samen met Aaron Hill als producer, met akoestische opnames in de studio. Zijn vrouw Nancy Hill, die de productie van de stemmen deed, hielp ook mee.
In de tussentijd verhuisde ik naar Nashville. Daar had ik de mogelijkheid om een album te maken met succesvolle producers en alles wat daar bij komt. Hoe meer dat proces liep, hoe meer ik Aaron vertrouwde in het project waar we samen mee bezig waren. We namen de tijd en maakten het zo goed als we konden. Het is waarschijnlijk het grootste album wat Aaron heeft gemaakt en voor mezelf ook, want het is de enige 😉

Wat was de voorwaarde om een nummer te kiezen voor het album?
Vaak hoe mensen er op reageren tijdens een livesetting. Ik gebruik soloshows om nieuwe nummers uit te proberen. Ook in Paradiso Noord speelde ik wat nieuwe nummers. Zo test ik ze voor een publiek om te kijken of ze ze leuk vinden. En soms weet je gewoon zelf dat ze goed zijn.

Op welk nummer ben je het meest trots?
The boys we were, het meest persoonlijke nummer wat ik ooit geschreven heb. Zelfstandig geschreven, er zit veel binnenrijm in. Ik heb er hard aan gewerkt en dat maakt ook dat ik er trots op ben.

The Boys We Were
In dit nummer komt veel van mijn jeugd terug. Mijn moeder hertrouwde maar dat duurde niet lang, dus ik ben grootgebracht op één inkomen en een vrouw verdient minder dan een man. We waren niet straatarm, we hadden wel spullen, maar ik kreeg de spullen die mijn oudere broers hadden gebruikt. We pasten ook niet echt tussen de andere mensen in Georgia, ik voelde me er niet thuis. Het was een rijkere omgeving dan in Okeechobee, Florida. Als je schoenen draagt uit de uitverkoop word je ermee gepest. Maar hé, ik overleefde en het leverde me een tekst voor een nummer op.

S.O.B.
Ik bedacht gewoon S.O.B.’s waarvan ik dacht dat ze grappig waren. Het was een van de eerste nummers die ik schreef. Het kwam naar aanleiding van een woordenstrijd die ik had met een ex-vriendin. Ze noemde me een son of a bitch en dat is niet waar want mijn moeder is een engel. Ik wilde er een grappig nummer van maken. Het nummer is goed voor me geweest, ik was wel verbaasd dat hij bleef en het album heeft gehaald.

Friends In High Places
Dat is een nieuw nummer, over cannabisgebruik, in Amsterdam gebruikelijk. Voor mij werkt het als een medicijn, roken is, absoluut buiten kijf, slecht voor je gezondheid, maar het gebruik heeft me geholpen. In het zuidoosten van de Verenigde Staten en ook in Florida kan een dokter cannabis voorschrijven. Ik noem het zelf geneeskundig handelen (self medicated). Het helpt me om te kunnen slapen of bij extreme opwinding tijdens het toeren. Het leven van een muzikant,  je diepste gedachten openbaar maken vergt veel van je, een belasting voor je geest, van je gemoed, en cannabis maakte me zacht. Want op sommige plekken kijken ze op je neer als je zelf geneeskundig handelt, weet je.

Keep on truckin’
Zeker als ik solo speel is het heel belangrijk dat het publiek meezingt, het voelt alsof ik mijn werk goed gedaan heb. Ik bewaar dit nummer tot het eind van het optreden en als er wordt meegezongen, voelt het alsof ik het publiek voor me heb gewonnen. Ik vind  het belangrijk om verbinding met het publiek te maken.