De Australiër Steve Wallis ontmoette in Amerika de Engelsman Joe Boon die hem terzijde staat op Nothing Stays The Same Way For Long (eigen beheer). Beiden waren daar in het noorden van de staat New York voor een cursus liedjes schrijven die werd geleid door The Milk Carton Kids. De inmiddels in Parijs neergestreken Wallis reisde naar Engeland om in de studio van Boon en in enkele kerken aldaar elf fijne nummers op te nemen die kunnen worden omschreven als countryfolk. Vooral op het slot- en titelnummer doet hij wat denken aan David Ramirez. Hij heeft een vergelijkbare ingehouden manier van musiceren, die toch heel dwingend is. De begeleiding van Boon (zang, gitaar, drums, bas, piano, synthesizer, mellotron) heeft daar ook alles mee te maken. De arrangementen ademen, nergens wordt het te vol. Het past bij de omgeving van de hoesfoto, ook al was daar best ruimte geweest om naam van artiest en titel toe te voegen! Op enkele nummers zingen Bryony Lewis en Kara McKee mee, terwijl er ook nog sporadische bijdragen zijn van Bruce King (saxofoon), Jon Graboff (steelgitaar), Dan Walker (traporgel) en MorganEve Swain (fiddle). Op The Wolf kijkt Wallis (zang, gitaar, mondharmonica, piano) terug op zijn dagen in diverse rockbands. En dat hij besefte dat al zijn helden zichzelf dooddronken. De donkerte van het rockleven is een wolf en de artiest die zich in de luren laat leggen het lam. Wallis liet het zover niet komen. Hij liet zich verleiden door een vrouw. Nu wordt hij wakker naast haar en dan kijkt hij naar de ring aan zijn vinger. En doet hij zijn best om dat leven te verdienen. Tien jaar geleden schreven we trouwens al eens over dat verleden van Wallis in een recensie van het Australische Rattlehand.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie