Met de rafelige klanken van The Snarlin’ Yarns op Break Your Heart heb je iets om af te wisselen met Freakwater, Knitters en Gourds. Dat was de slotzin van de recensie van het drie jaar geleden verschenen debuut. Nu is er nog meer om mee af te wisselen, namelijk het tweede album van deze band uit Ogden, Utah. It Never Ends (Dial Back Sound) werd wederom opgenomen in Mississippi met Bronson Tew en Matt Patton als verantwoordelijke geluidsmannen. Er werd vast en zeker aan de knoppen geschoven, maar al te nauwkeurig hoefde dat niet. De ongepolijste klanken vinden zo hun weg ook wel. Misschien gaan de zes bandleden daarom wel naar Water Valley in Mississippi, om er zeker van te zijn dat ze niet met een producer hoeven te werken die de boel toch wat oppoetst. Op Die For A Drink zingt een van de bandleden met net zo’n geknepen hoge stem als John Hiatt soms. Ze zingen op het nummer trouwens over Hank Williams. En over alcohol. En nog meer alcohol. Onzinnige teksten met een dubbele laag zijn favoriet. Ze hebben dan ook een dichter in hun midden. Dus zingen ze over hun moeder die niet in een plastic kist mag worden gelegd (Ketamean Ma). Naast de al genoemde namen kun je dit plaatje ook afwisselen met Rose’s Pawn Shop, Bad Livers, Flesh Eaters, Truckstop Honeymoon, Pogues, Gourds …
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie