Het wordt tijd om Drayton Farley onder uw aandacht brengen. Voor zover dat nodig is; misschien hebben jullie hem zelf al lang ontdekt. Maar voor degenen die hem niet kennen het volgende. Farley komt uit Alabama en groeide op in de omgeving van Birmingham. Werkte bij de spoorwegen en in de auto-industrie, kreeg een gezin. In zijn jeugd speelde hij in een metalband totdat hij Southeastern van Jason Isbell hoorde. Via hem ontdekte hij John Prine, Sturgill Simpson, Tyler Childers. Nam zelf twee EP‘s op die niets, nada, niente deden en vervolgens een akoestisch album A Hard Up Life, dat plotseling enorm aansloeg en waardoor hij fulltime muzikant kon worden. En nu dan Twenty On High (Hargrove Records/Thirty Tigers), met 10 nummers die veel aangekleder zijn. Dat Isbell een inspiratiebron is geweest hoor je nog wel terug. Het feit dat deze nieuwe plaat is geproduceerd door Sadler Vaden, gitarist in Isbell’s band, zal daar mogelijk ook mee te maken hebben. Alsook het feit dat ook de drummer en bassist uit de 400 Unit op de nummers meespelen. Maar het gaat toch vooral om de songs en die zijn van grote klasse. Echt grote klasse, waarmee hij zich direct tussen de namen van zijn voorbeelden vestigt. Songs over het verglijden van de tijd, een weg in het leven zoeken, het harde leven van blue collar men. Je moet het zelf gaan beluisteren. Zien is geloven, te beginnen met Norfolk Blues hieronder.
28/03/2023 Permalink
Is dit het album ‘Northeastern? Een via AI gekloonde versie van JASON (B-)Isbell?. Jammer dat iemand zoveel tijd en energie steekt in ‘second hand dreams’.
30/03/2023 Permalink
beetje aansluitend bij de vorige reactie…zelden zo op twee gedachten gehinkt. Ik vind dit in de basis een geweldig album. Beter dan Jason’s laatste twee albums (waar geweldige nummers op staan maar die mij als geheel niet zo bekoren als Southeastern en Something MoreThan Free…maar het is wel heel erg een Jason Isbell soundmixshow…
De man kàn zingen en heeft een geweldig album gemaakt maar door omdat het zoveel lijkt op….blijf ik wat vertwijfeld achter….
30/03/2023 Permalink
Deel de gedachte van Sweatcokpimp. Nieuwe Isbell komt uit op 9 juni. Twee nieuwe nummers al op Spotify
31/03/2023 Permalink
Er is toch wel meer muziek die op andere muziek lijkt? Niks mis mee hoor. Gewoon lekker hard draaien en van genieten!
10/04/2023 Permalink
Dit is een geweldig album, Jason mag blij zijn als ie ooit nog zo’n plaat maakt als deze Drayton Farley.
Dank aan producer van dit uitmuntende album Sadler Vaden, gitarist bij Jason.
Fantastisch album !!!!!
10/04/2023 Permalink
Ja, dit album lijkt op een Jason Isbell album.
Ja, dit album is ingespeeld door bijna de hele 400 Unit.
Ja, zelfs zijn stem lijkt wel op die van Jason Isbell.
Maar ondanks dat ik een groot Jason Isbell fan ben, zie ik dit album los van Jason Isbell.
Als ik alles langs de Isbell lat moet leggen hebben de meeste albums het ‘zwaar’.
Drayton Farley bewees op zijn EP’s en op A Hard Up Life dat hij een erg goede songwriter is.
Zeker ‘Norfolk Blues’ en het titelnummer ‘Twenty On High’ komen tekstueel hard binnen. Daar kan menig songwriter nog wat van leren. De twee laatste nummers van de plaat doen wat meer denken aan zijn akoestiche werk, wat de plaat mooi en rustig naar het einde brengt.
Ik denk dat dit album hoog gaat eindigen in mijn eindlijst, terwijl er binnenkort (inderdaad) een nieuwe Isbell plaat verachijnt en we de eerste plaat van Logan Halstead ook volgende maand kunen verwachten.
13/04/2023 Permalink
hebben jullie de Jason Isbell docu op HBO gezien? Aanrader! Moet ook mijn mening over Reunions drastisch bijstellen. Net als bij Letter To You van Springsteen doet het zoveel meer als je context krijgt waaronder de nummers tot stand zijn gekomen en wat ze echt voor de artiest betekenen… een goede song is een goede song, ook zonder welke context whatsoever, maar de verhalen van Jason komen wel binnen! Ik luister nu heel anders naar nummers als Dreamsicle en St. Peter’s Autograph…
29/05/2023 Permalink
Hoi Sweatsockpimp,
Tikkie off-topic, maar mag ik je vragen waar je de isbell docu vond? Op NL HBO?
On-topic: ik vind het erg ongemakkelijk luisteren naar Twenty On High. De composities, de zang, het gitaarwerk: 100% Isbell. De frasering van Drayton: Isbell. Songstructuur, intro’s: erg veel gelijkenis.
Ik snap de verleiding voor Drayton om samen te werken met de 400 unit maar ik denk dat het makkelijker zou zijn hem op z’n merite te beoordelen als ie er niet zo dicht tegenaan zou schurken. Het is ontegenzeggelijk een goede artiest en een goede songwriter, maar voor mij pas te beoordelen als ie wat meer afstand heeft genomen van de Isbell-bubble.