Eerder reeds gepland voor 22 februari 2022, dus lang gewacht en toch gekregen. En was het die dertien maanden geduld betrachten waard? Jazeker, want het als double bill geafficheerde optreden van de uit Alabama afkomstige JP Harris en John R. Miller uit West Virginia was absoluut de moeite waard, dit mede door de inbreng -ruim twee uur lang- van fiddler Chloe Edmonstone. En toch schuurde er iets. Het optreden was in twee delen opgeknipt; eerst Harris en daarna Miller, dit aangevuld met nog een aantal songs in gezamenlijkheid. Achteraf 
bezien zou om en om wellicht een beter idee geweest zijn, want vooral het deel Harris beklijfde uiteindelijk wat minder. Harris, gewapend met maar liefst vier banjo’s (waarvan een deel van eigen makelij), putte namelijk voornamelijk uit zijn laatste album Don’t You Marry No Railroad Man (2021) en dat gaf naarmate zijn set duurde een ietwat vlak karakter. Daarnaast gebruikte hij soms ook wat veel woorden voor de verbindende praatjes en dat kwam een zeker tempo niet ten goede. Moet alles dan maar snel gaan, afgeraffeld worden? Zeker niet, maar het kwam af en toe wat stroperig over, en dat kwam zeker niet door de in de Appalachen gewortelde folksongs. Met House Carpenter (timmerman is de 2e stiel van Harris); een afgestofte cover van Dock Boggs (Country Blues) en Harris’ interpretaties van tradionals als Old Bangum en Baby Ellen kweet Harris zich wel degelijk als een vakman van zijn taak.
Deel twee met John R. Miller maakte echter wel het verschil. Miller ‘won’ op punten. Temeer ook omdat de songs van deze ex- bassist van Hackensaw Boys in de basis sowieso al meer variatie in zich hebben, maar ook omdat hij minder tijd spendeerde aan zijn introducties. Met 
Red Eyes van The Trouble You Follow (2018), maar met name met een fijne selectie van zijn laatste worp, Depreciated (2021), liet Miller zien dat hij (zoals Harris al eerder op de avond al aangaf) een begenadigd songwriter is, een songsmid die je qua gitaarspel dan ook nog eens als een zeer gedegen ‘picker’ kan omschrijven. Met Borrowed Time, Shenandoah Shakedown en Lookin’ Over My Shoulder bevestigde Miller dat z’n prijsplaat Depreciated ook live als een huis bleef staan. Dat deel twee in de beleving voorbij vloog zegt dan ook nog het nodige. Met Harris terug op het podium om nog een aantal songs samen te doen, zoals de Michael Hurley- cover Slurf Song, bewezen Harris en Miller samen met Edmonstone hun vakmanschap. De afsluiter was dan nog voorbehouden aan Chloe Edmonstone; zij vertolkte de tradional Sittin’ On The Top Of The World met de mannen aan haar zijde op een fraaie manier. Kortom, gewoon een fijn optreden; het jaar wachten lonend.
TivoliVredenburg, 16 maart 2023
Tekst: Leo Kattestaart
Foto’s: Peter Hageman
19/03/2023 Permalink
Ik vond het een heel memorabele avond.
Snap wat je zegt over de tweedeling, maar ik heb de praatjes van JP juist als prettig en grappig ervaren. En wat een welbespraakte vent. Kreeg echt het idee dat hij zich als een vis in het water voelde in ons gezelschap. Wel jammer dat JP alleen traditionals speelde. Hoewel kwalitatief uitstekend uitgevoerd, verveelde dat toch een beetje.
John’s songs spraken me veel meer aan, maar hij leek zelfs wat ongemakkelijk op het podium.
Leuk ook dat JP tijdens het deel van John bij ons boven tussen het publiek kwam staan.
Ik ga a.s. vrijdag gewoon nog een keer. Zo vaak komen zulke klasse artiesten niet naar ons land, dus genieten waar het kan!
21/03/2023 Permalink
Harris en Miller waren vrijdag 17 maart in De Amer (Amen). Kan me vinden in de recensie van Leo Kattestaart.