Bill Berry was ruim 25 jaar geleden eigenlijk al met pensioen gegaan. De drummer en mede-oprichter van R.E.M. hoefde niet meer zo nodig. Maar stadgenoten uit Athens, Georgia, wisten hem naar een oefenruimte te lokken. En dat bleek eigenlijk weer heel erg leuk. Zo ontstond The Bad Ends, van wie dit geweldige The Power And The Glory (New West Records?V2 BeNeLux) verscheen. Naast Berry bestaat de band uit louter uit veteranen. Maar niet allemaal zo beroemd als de drummer. Mike Mantione (zang, gitaar) is de spil van de band, die naast Berry verder bestaat uit Dave Domizi (bas, zang), Geoff Melkonian (toetsen, gitaren, zang) en Christian Lopez (gitaren, mandoline, banjo). Een aantal bandleden heeft kinderen op dezelfde school en ook dat schept een band. Maar het is niet allemaal hosanna. Mantione zag ook ellende om zich heen. Een vriend die zelfmoord pleegde. Hij verwerkte het in zijn liedjes. The Bad Ends is een vriendenclub geworden die al het leed te lijf gaat met een combinatie van melancholie en harde gitaren. En dat levert een prachtplaat op, die eerder opbeurend is dan depressief. Mile Marker 29 klinkt als Drivin ’n Cryin met het pulserende van Posies. Scherpe gitaarlijnen brengen All Your Friends Are Dying, waarin herinneringen worden opgehaald aan een concert van Big Star, maar dan vooral aan het voorprogramma en de vrienden die er niet meer bij waren. De betekenisvolle powerpop vindt een rustpunt in het instrumentale Ode To José met pedal steel van gast John Neff. Honestly heeft een gitaarpartij die van J. Mascis van Dinosaur Jr. had kunnen zijn. De plaat eindigt met New York Murder Suicide, losjes gebaseerd op een verhaal dat rondging in de familie van Mantione, waarin een stel als het ultieme teken van liefde samen uit het leven stapt nadat een van hen terminale kanker heeft.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie