‘An evening with Ryan Adams’, zo werd het optreden van de Amerikaanse singer-songwriter in het Haarlemse Phil aangekondigd. Er had ook ‘an intimate evening’ van gemaakt kunnen worden, gelet op de spaarzame verlichting van het podium. Daarop een stoel, een aantal schemerlampen, vloerkleden, drie gitaren en een staande piano. De gevallen engel van de alternatieve country hield het deze avond geheel akoestisch. 34 songs in bijna drie uur (inclusief een pauze van een kwartier).
Adams komt op, gaat zitten en begint te spelen: Oh My Sweet Carolina, daarna direct door met Ashes & Fire en Everybody Knows. Zo gaat dat door, geen introducties van de songs, geen afkondigingen of toelichtingen. Vaak gespeeld met de ogen dicht. Daarin hebben Adams en ik iets gemeen. Ik zit ook te luisteren met gesloten ogen. Hij vanuit concentratie, ik vanwege een opspelende oogontsteking. Visueel gebeurt er op het podium niet veel spectaculairs, dus daar mis je niets aan. Het maakt wel dat ik veel geconcentreerder hoor wat Adams allemaal uit zijn mouw tovert. Het is echt heel goed. Prachtig gitaarspel en fantastische zang. Bovendien hoor je ook hoe goed hij de mondharmonica beheerst, hoe subtiel zijn spel op de piano is.
Deze avond grijpt Adams vooral terug op zijn oude werk van Heartbreaker en Gold, beide uit de eerste jaren van dit millennium. Hij speelt ook veel covers, uiteenlopend van Lovesick Blues van Hank Williams en I Still Miss Someone van Johnny Cash, tot When Doves Cry van Prince en de oude filmhit Moon River. En natuurlijk Oasis’ Wonderwall, in de nieuwe versie die ook op zijn meest recente Morning Glory-coveralbum staat. Daarnaast één nummer uit het Whiskeytown-oeuvre: het heerlijke 16 Days.
Het publiek is tijdens de uitvoeringen muisstil. Het is niet alleen de setting – een zitconcert in en keurig theater, uitverkocht – die dit bewerkstelligt. Adams dwingt het af met zijn, bijna intimiderend, goede spel. Na zo’n 20 minuten begint hij ook iets meer met het publiek te interacteren. Of we een fijne avond hebben etc. Als iemand iets onduidelijks roept verstaat Adams dat als “busted” en zegt dat hij die song niet kent. Vervolgens improviseert hij direct een grappig nummer met die titel. Hij tekent Adams als podiumdier, als iemand die het vak van optredend artiest tot in de toppen van zijn vingers beheerst. Letterlijk zelfs in dit geval. De afgelopen jaren moeten hem daarom moeilijk gevallen zijn.
Tegen elven besluit Adams de avond met het toepasselijke Come Pick Me Up. Dat is deze avond in elk geval gebeurd.
24/04/2023 Permalink
Het feit dat hij vooral terug greep op werk van Hearbreaker en Gold toont wellicht aan dat deze m.i zwaar overschatte artiest zelf ook inziet dat hij met deze twee albums zijn kruit verschoten had.
Alles wat daarna verschenen is, had hij van mij achterwege mogen laten.
24/04/2023 Permalink
Ik kan niet opmaken uit het commentaar of je er bij was afgelopen zaterdag maar dan heb je iets gemist of niet goed geluisterd. Een geweldig optreden, onovertroffen gitaarspel en een betere stem dan ooit. Na de, door jou, genoemde albums heeft Adams o.a.met de Cardinals nog een paar fantastische albums gemaakt waaronder ‘Cold Roses’ Misschien een tip om die nog eens goed te beluisteren. De laatste albums zijn inderdaad van wat mindere kwaliteit maar ik denk je hem te kort doet om te stellen dat er maar twee albums toe doen.
24/04/2023 Permalink
Mijn favoriete Adams albums zijn Ashes & Dust en Ryan Adams, respectievelijk zijn 12e en 14e plaat. Dus met die opmerking van Theo ben ik het beslist niet eens. Jammer dat ik hier niet bij ben geweest!
02/05/2023 Permalink
Genoten van een prachtige avond in een mooie setting. En de man blijft nog steeds mooie muziek maken. Luister maar eens naar zijn laatste vier albums die tegelijkertijd zijn uitgebracht. Top musicius!!!!