Je kunt niet alles horen. Zo heb ik Band Of Heathens altijd een beetje links laten liggen. Het kwam er gewoon niet van, ondanks het feit dat ook op deze site lovende recensies werden geschreven, vooral van de vroegere albums van meer dan 10 jaar geleden. Misschien dat de titel van het nieuwe album, Simple Things (wel al in maart uitgebracht, op eigen label), me meer aansprak en dat die daarom al heel wat rondjes hier gedraaid heeft. Ed Jurdi en Gordy Quist, de kernleden van dit zootje heidenen, toveren tien makkelijk in het gehoor liggende nummers uit hun hoed. De kracht van Simple Things meer…

Love In The Dark is de opvolger van Cotton Fields And Blood For Days, het album dat Abe Partridge in 2018 uitbracht (recensie). De man, afkomstig uit Alabama, begon ook vijf jaar geleden al met het opnemen van een aantal nummers van dit nieuwe album, maar kwam er het een ander tussen (we weten allemaal wel wat). Op deze plaat word je meegenomen in de wondere wereld van Partridge, die naast muzikant ook beeldend kunstenaar en podcaster is. In die laatste hoedanigheid heeft hij (zelf voormalig predikant) zich verdiept in de religieus muzikale wereld van het zuiden van de VS. Zo is ook meer…

Op 1 mei overleed de Canadese singer-songwriter Gordon Lightfoot. Zijn dochter Meredith Moon treedt in zijn voetsporen met Constellations (True North Records). Tot voor kort wilde ze eigenlijk geen ruchtbaarheid geven aan het feit dat ze een beroemde vader had. Ze veroverde het publiek op haar eigen manier met een vorm van folkpunk. Door filmpjes op YouTube te bekijken had ze zichzelf geleerd om banjo te spelen. Als een zigeuner trok ze over de wereld, alleen of met een band. Liften deed ze veelvuldig, maar meeliften op het succes van haar vader stond haar tegen. Vorig meer…

Als tiener stond Jono Manson in de jaren 70 hele nachten op de kleine podia van de bars in New York en in de jaren 80 behoorde hij er tot de lokale helden van het livecircuit. Uit die tijd kent hij ongetwijfeld Eric Ambel, een van de vele gasten op Stars Enough To Guide Me (Blue Rose Music). Ambel maakt zijn opwachting op The Further Adventures Of Goat Boy And The Clown, een van de hoogtepunten op het album. Met blazers en honky tonk piano is het onvervalste rock-’n-roll in het straatje van de Stones circa Exile On Main Street. Niet in het minst door het gitaarwerk van Ambel. Manson woont al een hele meer…

Ha, weer een lekker plaatje van Country Westerns: het met een best lelijke hoes getooide Forgive The City (Fat Possum). Er zijn in vergelijking met het ook hier besproken debuut wel een aantal wijzigingen. Violiste Sabrina Rush is vervangen door bassist Jordan Jones. En het geluid van de band is nog wat meer punky dan op de voorganger. Twaalf nummers in net dertig minuten; dat past er ook wel bij. Vooral Grapefruit, Cussin’ Christians en opener Knucklin’ zijn daar voorbeelden van. De overige nummers vallen in het pulletje stevige (country)rock, gezongen door Joey Pluckett, die gelet op zijn stem meer…

Het eerste titelloze album van Sunken Lands begint geweldig; een elektrische gitaar hakketakt het nummer open, hierna vallen de ritmesectie en een orgel in waarna Edwin Jongedijk begint te zingen. We Take It For Granted, zo heet het nummer en het gaat over, hé… the sunken lands, waarmee de oude veengebieden in Zuidoost Groningen en Drenthe worden bedoeld. Jongedijk was in het verleden voorman in de americanaband Taneytown en bracht ook muziek uit in de Groningse taal. De meeste nummers van Sunken Land zijn echter geschreven door meer…

Dit is de eerste keer dat we het over The Nude Party hebben op deze site. Toch is Rides On (New West Records / V2 BeNeLux) al het derde album van dit gezelschap uit upstate New York. Dit plaatje bevalt dermate goed dat het scoren van die eerste twee albums een logische vervolgstap lijkt. Maar eerst deze vaker draaien. Garagerock uit de jaren 60 vormt de basis voor de uiterst opwindende vorm van americana van dit zestal (inmiddels zijn ze met zijn zevenen). Word Gets Around is rootsrock met een beetje slidegitaar en op het eind een koortje dat de tijden van The Mamas & The Papas terughaalt. De meer…

Een album met acht songs en een totale speelduur van 28 minuten: noem je dat nu nog een EP of is dat al een volwaardig album? Je kan je afvragen of deze vraag er eigenlijk nog toe doet want veel muziek wordt niet eens meer op een fysieke drager uitgebracht. Dat geldt ook voor Better Man (eigen beheer), het debuut van Lance Roark. Roark is een man om in de gaten te houden. Hij wordt immers gezien als the next big thing from Oklahoma en die staat wordt tegenwoordig toch als het hotbed van de countryrock beschouwd. De 27-jarige Roark verkeert vaak in de kringen rondom The Turnpike Troubadours meer…

Na vijftien jaren met The Bean Pickers Union vond Chuck Melchin het tijd om iets nieuws te beginnen. The Bluest Sky (eigen beheer) is de eerste titelloze plaat. Met The Bluest Sky wil hij een iets lichtere toon aanslaan. Toch begint het album met zwaar twangende gitaarakkoorden, geheel passend bij de songtitel Belly To The Bar. Bij de vloeiende compositie The Girl Took It To The Universe valt vooral de beetje hese stem van Melchin op. Dat is ook het geval op Amy Jean. Bij The Bean Pickers Union paste die stem als roest op een oude spijker. Met The Bluest Sky gaat de Amerikaan een beetje de kant op van northern soul, en dat meer…