De vorige keer dat we een album van Gregory Page bespraken (One Way Journey Home), ging het over doedelzakken en fluitjes van een cent. In dit stukje over Modern Man (Interrabang Records) gaat het over de Omnichord. Dat wonderlijke begin jaren 80 door Suzuki ontwikkelde instrument is in feite een elektronische autoharp. Dat kun je ook wel zien aan de vorm. De autoharp hoort dankzij Mother Maybelle Carter bij de geschiedenis van de countrymuziek, maar dat betekent niet dat Page (zang, Omnichord) op dit samen met Jason Mraz (synthesizers) geproduceerde Modern Man in die historie duikt. Dan zou de albumtitel immers nergens op slaan. Met die Omnichord verkent de Amerikaan nieuwe terreinen. Hoewel, de stap in de toekomst voelt merkwaardig genoeg eerder aan als een vorm van retro. The World’s Gone Mad, The Future en het titelnummer komen over als iets uit de jaren 80. Het soort new wave van The Shirts of Split Enz, zoiets. En ook het knutselwerk uit de beginperiode van Fay Lovsky komt naar boven. Fall Into You verkent Chinese sferen, terwijl Dinner And A Movie en Low Then High zich op de Caraïben lijken af te spelen en dus ook uit de koker van Van Dyke Parks hadden kunnen komen.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie