Bestaat er ook zoiets als Jason Isbell-moeheid? Isbellitis? Want ik denk dat ik daar last van heb. Het viel me op bij beluistering van Weathervanes. (Southeastern). Normaal gesproken ben ik onder de indruk van de nummers van Isbell. Maar bij dit nieuwe album van Jason Isbell & the 400 Unit veer ik maar heel soms op uit mijn stoel. Bij het openingsnummer Death Wish, een aangrijpende song over hoe het is om met een depressieve geliefde te zijn en bij de twee rockers Save The World en in het bijzonder When We Were Close. Dat laatste nummer is een heerlijke stamper die uitnodigt om de volumeknop naar rechts te draaien. Dat orgel en die gitaar solo! En vooruit, King Of Oklahoma, over de opioïdencrisis die de VS treft, is ook wel prima. Maar daarna is de koek eigenlijk op. Niet dat de songs slecht zijn, zeker niet. Maar geen echte vonk die overspringt in de laatste vijf nummers van de plaat. Nog wel mooie momenten maar het doét weinig met me. Zijn het die Keltische invloeden, met best veel strijkers en af en toe een accordeon, die me niet beroeren? Of is het nu toch echt allemaal te gladjes geworden. Ik vrees het laatste.
14/06/2023 Permalink
Dank voor deze moedige recensie. Waar Weathervanes overal wordt opgehemeld als een meesterwerk, vind ik het een tegenvaller, net als Reunions overigens. De meeste liedjes zijn middelmatig, het klinkt allemaal vrij vlak en weinig dynamisch (volgende keer toch maar weer een goede producer inhuren). Het komt niet in de buurt van het oudere werk.
15/06/2023 Permalink
Moedig? Hugo heeft gewoonweg het recensiehart op de juiste plek zitten. Ooit, in mijn begin dagen als recensent vroeg ik ter recensie een promotie exemplaar. Mij werd verteld: Is goed, maar dan wel in ruil voor een positief stukje. Mijn antwoord: laat dan maar zitten als ik niet eerlijk over een product mag schrijven. Dat heeft Hugo bij deze gedaan.
15/06/2023 Permalink
Ik veerde juist wél op bij dit album.
Weathervanes had me metéén te pakken.
Jason Isbell levert altijd kwaliteit. Alle albums, zeker sinds Southeastern, halen moeiteloos een (zeer) ruime voldoende.
Nu hij zelf achter de knoppen zit, is er, na het Dave Cobb tijdperk, ruimte voor een nieuw geluid.
Ondanks dat de plaat duidelijke rustpunten kent (o.a. ‘Cast Iron Skillet’), is dit album een écht ‘and the 400 Unit’ album. Waar het mij de afgelopen jaren niet altijd duidelijk was waarom een album een solo-plaat of een band-plaat was; is Weathervanes een echt ‘band-album’.
En The 400 Unit excellereert op dit album.
Zeker in de rocknummers zoals ‘This Ain’t It’ en ‘Miles’, waarvan ik nu al hoop dat ze gespeeld worden bij hun eerstvolgende bezoek aan Nederland.
Jason Isbell & the 400 Unit hebben, wat mij betreft, nieuwe energie gevonden op dit album. Deze plaat doet meer recht aan de sound die ze als liveband tijdens concerten produceren..
De ‘Keltische invloeden’ hoor ik eigenlijk nergens. De ‘fiddle’ van Amanda Shires is bij veel nummers meer (beter?) in het bandgeluid gemixt dan op zijn vorige albums en de accordeon legt vooral enkele subtiele accenten.
Amanda Shires is sowieso wat naar achter gedrongen. Ook in de backing vocals. Ze is nog duidelijk aanwezig, maar de achtergrondzang op de plaat klinkt zoals the 400 Unit op een podium ook altijd klinkt.
Vaak denk ik bij artiesten die hun album zelf produceren dat er iemand extra in de studio aanwezig had moeten zijn die af en toe op de rem trapt. Jason Isbell geeft op dit album, samen met de 400 Unit, juist extra gas en het is van het eerste tot het laatste nummer genieten.
Jason Isbell-moeheid?
Ik heb nergens last van.
Weathervanes wordt bij elke luisterbeurt beter!
15/06/2023 Permalink
Na een aantal luisterbeurten zijn voor mij de 3 sterren echt de max. Isbell kan mijn aandacht vaak niet vasthouden. Dan prefereer ik duidelijk de eerder veel besproken Drayton Farley!
16/06/2023 Permalink
in heel grote lijnen eens met Hugo, maar Isbell zou Isbell niet zijn als ook deze cd geen parel zou bevatte in dit geval Save the world waarinwelhaat radeloze vader zich afvraagt of hij zijn dochtertje wel naar school moet brengen na de zoveelste schoolshooting. Monumentaal nummer.
17/06/2023 Permalink
Ik denk dat het toch de ‘Isbellites’ is Hugo. Laat je Isbell collectie een half jaartje in de platenkast staan en luister dan nog eens naar Weathervanes. Weet zeker dat er dan een sterretje bij komt. Er valt echt genoeg te genieten.
17/06/2023 Permalink
Drayton Farley is het antwoord ,
Ik zei al bij recensie Farley, Jason Isbell mag blij zijn als ie ooit nog zo’n plaat als Farley maakt !
Maar zo slecht vond ik deze Isbell nou ook weer niet.
18/06/2023 Permalink
Echt grote muzikanten (Beatles, Bowie, Miles Davis) gooien het roer een aantal malen om.
Jason Isbell blijft maar muziek maken in hetzelfde stramien. Het is niet dat het slecht is, maar echt goed is het ook niet meer. Het voegt niets meer toe.
19/06/2023 Permalink
Dat ervaar ik ook, Rob. Southeastern was natuurlijk de verrassende wending in zijn carriere. Something More Than Free was een mooi vervolg. Toch bekruipt mij het gevoel dat het vertrouwde kunstje op de daaropvolgende platen mij is gaan vervelen. Zo ook op deze plaat.Om met Rob Zonnevelds woorden te spreken: niet slecht, maar echt goed is het ook niet meer. In mijn beleving dan.
14/07/2023 Permalink
Absurd. Absoluut het beste werk van Isbell in jaren.
04/01/2024 Permalink
N.a.v. het feit dat ie op nr 1 staat op de jaarlijsten van de lezers , deze cd pas nu gekocht.
Was nooit zo kapot van zijn stem maar in mijn nieuwere installatie klinkt ideze cd geweldig.
Voor mij terecht op 1.
Smaakt naar meer.
Maar ja welke cd is een meesterwerk van hem?
Ga maar eens oude recensies doorspitten.
En Dayton Farley heb ik wel.
Die moet ik ook nog eens beter beluisteren.