Er zijn van die artiesten die je tekstueel moeilijk kunt volgen. Vaak ben je geneigd om dat dan maar weg te zetten als hoogdravend. Van de teksten van Joe Henry moet je ook echt studie maken om ze te kunnen doorgronden. En dan nog vraag je je af wat hij bedoelt. Welke kant hij op wil met zijn beelden. Op het tijdens de pandemie opgenomen All The Eye Can See (EarMusic/V2) is het niet anders. Maar hoogdravend zou ik het niet willen noemen. Henry weet met zijn door een uitgelezen gezelschap ingespeelde fijnzinnige arrangementen en zijn geknepen zang – diep vanuit het strottenhoofd – me altijd in te palmen. Dit is van een hogere orde, is steevast de conclusie bij onderdompeling in het rijke klankenpalet. Het eind 2019 verschenen The Gospel According To Water stond in het teken van de boodschap dat hij kanker had. All The Eye Can See biedt een sprankje hoop, maar vrolijk is wat anders. Maar zijn het juist niet de donkere klanken die verlichting bieden? Daarin slaagt Henry wonderwel. Dat is niet een verrassing meer, we zijn niet anders van hem gewend. Zijn zoon Levon Henry zorgt zoals we inmiddels gewend zijn voor wonderschone accenten op saxofoon en klarinet. Hij is slechts een van de ruim twintig begeleiders waaronder Bill Frisell (elektrische gitaar), Marc Ribot (sitar) en zang door The Milk Carton Kids, Rose Cousins, Lisa Hannigan en JT Nero. Daniel Lanois tekende voor Prelude To Song en Prelude Of Song, instrumentale stukken die hij niet alleen componeerde maar ook inspeelde op Wurlitzer, orgel, bas en steelgitaar.
19/06/2023 Permalink
Adembenemend mooi album. Opgedragen aan zijn moeder, met speciale vermelding van John Prine. Bijna zonder drums, wat maakt dat je de plaat heel hard kunt draaien. Yearling, met vioolbegeleiding en gitaar, is betoverend. Sinds Shuffletown Henry’s mooiste. Hij moet weer eens komen optreden hier, maar of dat ooit nog gebeurt? Ik zet ‘m nog eens op.