Als uitvoerend artiest, producer en multi-instrumentalist in dienst van anderen heeft Steve Dawson het druk zat. Daarnaast maakt hij ook nog de podcast Music Makers and Soul Shakers. Toen de pandemie de meeste zaken op een lager pitje zette, stelde hij zich ten doel om een trilogie te voltooien binnen een tijdsbestek van een jaar. Terwijl voor de meeste artiesten een periode van rust aanbrak, was de in Nashville opererende Canadees net zo druk als altijd. Maar nu volledig in dienst van zijn eigen muze. Het eerste deel van de trilogie verscheen in de eerste helft van vorig jaar. Gone, Long Gone (Black Hen Music) is een indrukwekkende staalkaart aan wat hij zoal te bieden heeft. De meeste liedjes schreef hij samen met Matt Patershuk, eveneens een songschrijver uit Canada en iemand die op zijn albums al zijn voordeel had gedaan met de bemoeienissen van Dawson. Als producer en multi-instrumentalist drukt Dawson altijd duidelijk zijn stempel, iets waarmee ook Patershuk zijn voordeel heeft gedaan, en hier kan hij helemaal doen waar hij zin in heeft. Dimes is rootsrock met soul waar naast de slidegitaar vooral de inzet van blazers opvalt. Met een meezingende Alison Russell. King Bennie Had His Shit Together stoeit met countryblues, beetje vergelijkbaar met de sound van Little Feat en Ry Cooder. Op Bad Omen is het een kwestie van ‘bad luck scratchin’ at the door’, waarna Dawson maar besluit om die dan maar gewoon binnen te laten. Liedjes over onheil, altijd goed! Cello, violen en steelgitaar op het titelnummer beginnen als filmmuziek. Qua sfeer heeft het wat van Barefoot Jerry. Het instrumentale Kaianiapia Waltz brengt de luisteraar op Hawaii.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie