De ene recensie laat zich makkelijker schrijven dan de andere. Soms is het goed om een album een tijdje weg te zetten, omdat het anders niet lukt om er een oordeel over te vellen. Dat was nodig bij Every Acre (Merge Records/Konkurrent) van H.C. McEntire. Eerst dacht ik dat er maar een moment was waarbij ik echt opveerde. Dat is bij de geweldige gitaarsolo op Turpentine. Daarbij moest ik denken aan de muziek van Jesse Sykes en ook aan Everybody Knows This Is Nowhere van Neil Young. Die cadans heeft het nummer, waarbij bijna een beetje geleund wordt op de noten. Tot die gitaarsolo dus. Dovetail is daarna vooral fraai door de begeleiding van piano. Maar ook door de drummer die de band meetrekt. Rows Of Clover is ook meeslepend. Door die gitaar, hier wat meer op de achtergrond, vallen vergelijkingen te trekken met Eleventh Dream Day. Op de tweede helft van de plaat gaat het gewoon door met nummers die me nu alsnog helemaal te pakken krijgen. En dan is het besef dat het echt niet alleen de gitaar is op een nummer als Big Love, maar toch ook de voordracht van McEntire, die op onnadrukkelijke wijze toch volledig de aandacht opeist. Dat het lang duurde voordat de muzikale rijkdom zich echt openbaarde, past wel bij het werk van McEntire, waarin de artieste zich langzaam maar zeker heeft ontworsteld aan haar komaf. Op Every Acre geeft ze zich over aan het land. Letterlijk. Ze klauwt in de aarde op Rows Of Clover, een manier om zich beter te voelen. Als dat geen altcountry is!
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie