Maar liefst 48 dollar aan porto was Kevin Dehan kwijt om een pakketje met drie elpees naar Nederland te sturen. Mijn dank is groot! Maar kan dat uit? Heeft de Texaan die muziek maakt als Cactus Lee iets aan zijn investering? Zijn er liefhebbers van americana die naast de aanschafprijs ook willen betalen voor het versturen van albums als er dergelijke hoge kosten aan verbonden zijn? Met de wetenschap dat er dan mogelijk ook nog invoerrechten moeten worden betaald? Of is onafhankelijke americana onbetaalbaar geworden?

In eigen beheer uitgebrachte albums van Amerikaanse artiesten vind je niet zomaar in de plaatselijke platenwinkel. Vroeger kon je elpees via de import bestellen. Wel iets duurder, maar dan had je ook wat. De hoes van een Amerikaanse persing was vaak steviger en het vinyl zwaarder. En die meerkosten vielen destijds best mee, niet te vergelijken met de huidige situatie.

Voor het pakketje met elpees van Cactus Lee hoefde ik de douane niets te betalen. Dat is de laatste tijd vaak anders geweest, maar het heeft er alle schijn van dat die extra kosten inmiddels minder vaak in rekening worden gebracht. Dat lijkt me terecht, want invoerrechten voor een producten die in Nederland niet te krijgen zijn, dat klopt gewoon niet. 

Natuurlijk is er ook zoiets als streamen en downloaden, maar platenverzamelaars zetten nu eenmaal graag iets in de kast. Zo’n album gaat een leven lang mee; het is nog maar de vraag wat de streamingdiensten in de toekomst te bieden hebben. Vinden ze daar obscure titels dan nog de moeite waard? Als serieuze muziekliefhebber is het belangrijk om de controle te behouden over de eigen collectie.

Cactus Lee had ik al een tijdlang in het vizier. Op de site van de online muziekwinkel Bandcamp waren diverse albums van de band uit Texas te beluisteren. Op basis van wat ik daar hoorde was mijn belangstelling groot. Maar een contactadres was niet te vinden. Niet elke artiest heeft een website. 

Kevin Dehan acteert een beetje in de marge. Hij volgt het principe do it yourself. Dat is deels een keuze en deels een door de omstandigheden gestuurde realiteit. Maar dat zou best wel eens kunnen veranderen. Het laatste wapenfeit Perfect Middle Hall laat namelijk een ontwikkeling zien. De Texaan hoeft niet meer alleen bevriende musici te vragen, voor deze ep werden door producer Kyle Crusham ook meer ervaren collega’s opgetrommeld. Dehan en Crusham kennen elkaar nog van de middelbare school. De laatste heeft gewerkt met mensen als Paul Simon, Ryan Bingham en Edie Brickell.

Dehan kreeg ik begin dit jaar te pakken nadat ik zag dat hij een optreden had gedaan in een zaal in Austin waar dezelfde avond ook Garrett T. Capps op het podium stond. Zoals al vaker het geval is geweest hielp de spacecowboy uit San Antonio me met het contact leggen. Waarna Dehan het pakketje met belachelijk hoge portokosten opstuurde.

De Texaan liet weten dat hij niet alles wat op Bandcamp stond meer in voorraad had, maar dat wat hij nog wel had beloofde hij op te sturen. En hij hield woord. Dat albums die in eigen beheer worden uitgegeven soms na een tijdje niet meer verkrijgbaar zijn gebeurt vaker. Sneu voor mensen die geen genoegen nemen met downloads of streamen. Op dit moment staat op Bandcamp alleen de ep Perfect Middle Hall, maar daar is wel iets raars mee aan de hand. Want duizend dollar voor een digitaal bestand? Geldt trouwens ook voor de single Alpine Skier…

In de rubriek albumhoezen schreven we al eens over Cactus Lee. Het ging in die aflevering over de armadillo’s van illustrator Jim Franklin. Dehan raakte bevriend met hem, gefascineerd als hij is door de geschiedenis van zijn woonplaats Austin. Dat is te horen aan de relaxte countryrock op zijn platen. Met dezelfde vibe die Doug Sahm typeerde. Alsof de groovy jaren 70 nooit zijn opgehouden. Dat decennium is toch wel bepalend geweest voor het soort muziek dat op deze site centraal staat. Maakt niet uit dat altcountry als stroming pas in de jaren 90 ontstond.

Live From The Dry Creek Cafe is net zo sfeervol als Live Love van Sir Douglas Quintet, opgenomen in Armadillo World Headquarters in 1977 en verschenen op Texas Re-Cord Co.. De in 2020 in Austin opgenomen liveplaat van Cactus Lee kwam uit op twee labels. Op Hippie Scum met de door Franklin getekende hoes en op 709 Recording Co. met een interieurfoto met biljart van de uitspanning op de voorkant van de hoes. Op datzelfde label verschenen ook Texas Yard Sale (2019), Cactus Lee (2019) en Tarantula (2020). Texas Music Forever (2021) is iets makkelijker verkrijgbaar via het Spaanse Mapache Records. Op al die platen gaat het om honky tonk voor hippies. Of zoals Doug Sahm het zo treffend omschreef: Texas Rock For Country Rollers. 

De vorig jaar eveneens op Mapache verschenen Perfect Middle Hall (een ep, af te spelen op 45 toeren) laat een lichte koerswijziging horen. Het geluid is moderner. Dehan leunt minder op voorbeelden van vroeger. De hippiecowboy ontwikkelt zich in de richting van lofi indie folk. Dehan schrijft meer over zijn gevoelens en eigen belevingswereld. Volwassener zou je kunnen stellen. Het maakt benieuwd wat het vervolg zal zijn. Als de berichten kloppen verschijnt er later dit jaar een nieuw album dat wederom onder leiding van Crusham is opgenomen.