In de recensie vorig jaar van House To House van Matt Andersen constateerden we dat de hoogtepunten de nummers waren waarop de zussen Smith meezongen. Hun inbreng voegde een gospelrandje toe aan de soul die daardoor boven het alledaagse werd opgetild. Op Let It Slide waarmee The Big Bottle Of Joy (Sonic Records) opent zijn ze er direct weer bij. En opnieuw kunnen we vaststellen dat de Canadees van goeie bluesgitarist zich heeft ontwikkeld tot geweldige soulzanger. De twaalf nummers werden geproduceerd door Andersen zelf. Zijn uitgebreide band heet net als meer…

Net als John Surge van de vorige recensie zat Mike Jacoby tien jaar geleden in de band Haymaker. Nu vormt hij samen met Mike Levin (drums) en Don Read (bas) The Mike Jacoby Electric Trio. The Long Haul (eigen beheer) trapt af met Right Off The Bat en dat is typisch zo’n nummer voor een trio. Puntig als The Police. Of misschien is Slug Line van John Hiatt eerlijker vergelijkingsmateriaal. Everybody I Know is heerlijke pop zoals Ben Vaughn het ook graag brengt. Muziek zoals die ooit werd gemaakt door Brinsley Schwarz. En met een gitaarsolo die even iets van La Bamba oproept. The Calm Before The Storm is meer…

Tien jaar geleden schreven we over het album Now Now Now van Haymaker. Ook albums van de bandleden Mike Jacoby en David Serby kregen hier aandacht. Nu is het de beurt aan John Surge. Almost Time (Blackbird Record Label) is het tweede werkstuk onder eigen naam van de artiest uit Los Angeles. Maar wel als John Surge and The Haymakers, waarmee hij die oude bandnaam dus een beetje in ere houdt. You’re So Right is melodieuze honky tonk met steelgitaar van producer Tommy Detamore. Surge nam het album op in Texas met de legendarische pianist Floyd Domino, Brad Fordham op meer…

Net voor zijn 78ste verjaardag verscheen het 38ste album van Bruce Cockburn. De Canadees wil nog niets weten van stoppen. Op O Sun O Moon (True North Records) is hij nog altijd lekker bezig. Aan inspiratie geen gebrek. Als bewogen vertolker van liedjes over politiek, mensenrechten en het milieu zijn er altijd voldoende onderwerpen om over te zingen. Hij is On A Roll, zogezegd. ‘Time takes its toll / But in my soul / I’m on a roll.’ Met dat eerste nummer heeft hij niets teveel gezegd, want Cockburn levert vakwerk. Net als Joe Henry verbindt hij op sierlijke wijze folk en jazz. Zijn liedjes gaan ergens over en meer…

Het tweede album You Know Who (Normaltown Records/V2) van The Pink Stones had wat meer tijd nodig dan het debuut Introducing… The Pink Stones. De eerste gedachte was: meer van hetzelfde, maar net iets minder. Toch slaagt Howard Pinkston er weer in om de luisteraar voor zich te winnen. Niet door heel erg zijn best te doen, maar juist door de boel wat los te laten. Pinkston is naamgever en baas van The Pink Stones. De voormalige punker uit Athens, Georgia, laat tijdens zijn avontuur in alternatieve country als bandleider zijn eigen ideeën aanvullen door zijn kompanen van het losse collectief dat meer…

Op zijn twaalfde was Todd Partridge al twaalf keer verhuisd. Het heeft hem blijkbaar gevormd, want op Autumn Never Knows (eigen beheer) reist de Amerikaan uit de staat Iowa nog steeds. ‘Woke up in Chicago, thought it was LA / All these damn hotel rooms look the same / I’m just tryin’ to put some distance ‘tween the problem / and the next place’, zingt hij op Postcards From The Sea. ‘Where the highway meets the sky, that’s where we all go by and by, and free like the wind we begin again’, klinkt het op Where The Highway Meets The Sky. Partridge was eerder frontman van King Of The Tramps van meer…

Het tweede album van Aaron Boyd is opnieuw een voltreffer. Net als Until The End dus vijf sterren voor Coming Undone (eigen beheer) van deze artiest uit Kentucky. Het gaat traag, trager en traagst. ‘The bottom of the bottom is all I know’, zingt hij op het titelnummer, maar dat is niet helemaal waar. Het is verleden tijd. Hij is omhoog geklauterd. Is zich bewust geworden dat hij zelf het verschil kan maken. De geboorte van zijn dochtertje hielp hem daarbij. Zij liet hem inzien hoe waardevol het leven kan zijn. Daarover gaat het op deze verzameling prachtliedjes.  meer…

De vraag is wat ik van This Far South (Thirty Tigers) zou hebben gevonden als ik niet had geweten dat Tommy Prine de zoon was van John Prine. Moeilijk te beantwoorden. Allereerst heeft hij het op heel veel nummers over zijn familie, waardoor het onmogelijk is los te komen van het idee dat je luistert naar de zoon van een van de meest gewaardeerde singer-songwriters in americana. Hij stelt zich in zijn liedjes kwetsbaar op, een gegeven dat je alleen maar kunt waarderen. Zelfs als hij stelling neemt, klinkt aan de basis vooral vertwijfeling. Toch roept die ambivalentie ook vragen op. Hoe meer…