Muzikanten die hun carrière startten in de jaren zestig en nu nog actief zijn raken dun gezaaid. Optredens van hen moet je helemaal met een lichtje zoeken. Maar Graham Nash heeft nog steeds zin en energie om door te gaan. Zijn eerste band The Hollies richtte hij in 1962 op, nu 61 jaar geleden en zijn huidige tour is toepasselijk getiteld  Sixty Years of Songs and Stories. Nash verwierf zijn grootste faam in de jaren zeventig met zijn kompanen David Crosby, Stephen Stills als ook Neil Young. Versmeltende stemmen was een van hun handelsmerken, de ander ijzersterk songmateriaal. Daarnaast is Nash een verdienstelijk fotograaf.

Vandaag, 81 jaar jong, treedt hij aan in de grote zaal van TivoliVredenburg, waarvan het podium volstaat met (elektrische) waxinekaarsjes. En voor alle bezoekers staat een stoeltje klaar, maar Nash heeft geen nodig. Met een elegante buiging beantwoordt hij het welkomsapplaus. Nash wordt vanavond begeleidt door Shane Fontayne (o.m. ex-Lone Justice) op gitaar en Todd Caldwell (die zijn laatste album produceerde) op toetsen. En al meteen bij het eerste nummer, Wasted on the Way, laten ze hun versie van samenzang horen en die klinkt uitstekend. Natuurlijk Nash heeft ouderdomskrasjes op zijn stem en bij de uithalen komt hij niet meer heel hoog maar krachtig is zijn stem zeker nog wel.

Nash was altijd maatschappelijk betrokken en voor Marrakesh Express vraagt hij zich af of dat wel gepast is om nu te spelen na de zware aardbeving in de omgeving. Maar hij speelt het zo graag en wil nu door het te spelen licht brengen in deze duistere tijd, het nummer sprankelt heerlijk. Als eerbetoon aan David Crosby wordt Critical Mass van de geluidsband gespeeld, het gaat moeiteloos over in het live gespeelde To the Last Whale. Afsluiter van de eerste set is Love the One You’re With, waarbij het publiek weinig aanmoediging nodig heeft om het refrein vol enthousiasme mee te zingen.

Na een pauze van een minuut of twintig begint Nash fris aan de tweede set. Daarin draagt hij Love of mine van zijn laatste album op aan zijn vrouw. Hij schreef het naar aanleiding van een onenigheid die ze hadden maar hij noemt het toch nog steeds een liefdeslied. In het nummer een lange mondharmonicasolo waarbij hij zo krachtig blaast dat de waxinekaarsjes zowat van het podium geblazen worden. Dan vertelt Nash dat hij de nodige drugs heeft gebruikt in zijn leven. Meestal wiet maar ook wel eens LSD. Zo ook op een vrije dag in London. Hij huurde een Rolls Royce uit 1927, met chauffeur en waggelde compleet high de kathedraal in Winchester in. Inspiratie genoeg voor een nummer; Cathedral, waarbij vanavond de vloeistof dia achtige kleuren over het podium worden geprojecteerd. Op een druilerige dag was Nash met zijn toenmalige geliefde Joni Mitchell op stap. Ze kochten een vaas en bij thuiskomst zegt Nash “Hey Joni, I’ll light the fire, why don’t you put some flowers in the vase you bought today”, het intro versmelt prachtig in Our House. Nash heeft de luxe om te kunnen grossieren in klassiekers van zijn hand. Teach your children is de geplande afsluiter. Maar Nash heeft extra zin vanavond en gooit er nog een gedreven versie Chicago tegenaan. Uit het haardvuur dat lekker knapperde vanavond schieten de vlammen toch nog even flink omhoog. Dat had wel wat vaker gemogen maar het was zeker een fijne avond.