De stem van Lee Gallagher vergeleken we al eens met Jesse Sykes. Op Planes, het eerste nummer van The Falcon Ate The Flower (Clean Livin’ Records), is ook de structuur van het liedje helemaal als bij Jesse Sykes and The Sweet Hereafter. Dat betekent dat Lee Gallagher and The Hallelujah hier psychedelische rock brengen. Muziek die ook fans van Israel Nash zal aanspreken. En liefhebbers van lyrische rock uit de jaren zeventig zeker ook. Met Something Better word je naar dat decennium getransporteerd en kijk je rond of je Rod Stewart of Paul Rodgers ergens kunt ontwaren. Niet dus, zo’n stem heeft Gallagher ook. Hij is naar Nashville getrokken tijdens de pandemie om dichter bij zijn familie te zijn, maar in zijn muziek hoor je toch nog steeds zijn vorige woonplaats San Francisco. In vergelijking met de eerste twee platen bevat deze derde minder boogie; het zijn meer kosmische verkenningen met gitaarwerk dat de ruimte zoekt. Dat is dan Jason Soda (Gospelbeach) op leadgitaar. Hij is ook de producer. Gallagher zelf speelt alleen wat akoestische gitaar en pakt er op sommige nummers een mondharmonica bij. De plaat werd opgenomen zonder uitvoerig te repeteren en dat pakt goed uit. Met zijn geweldige stem en deze manier van werken voert hij The Hallelujah mee op een meeslepende rockplaat. Met nog een verrassing in de persoon van Scarlet Rivera die op enkele songs viool speelt.
12/11/2023 Permalink
Thanks !
14/11/2023 Permalink
Dank voor deze tip. Ik heb het album nu drie keren beluisterd en hij blijft goed hangen. Verfrissend om een aantal keren het gebruik van de viool te horen. Die heeft een mooie toegevoegde waarde. Qua geluid lijkt de muziek wat scherpe randjes te hebben, dwz dat het niet te glad (uit)geproduceerd is. Ook dat is weer eens fijn. Liefhebbers voor rustigere, zachtere singersongwriter of meer traditionele country kunnen dit album links laten liggen. 😉
19/11/2023 Permalink
Zelfs met de beste wil ter wereld kan ik hier Rod Stewart nergens ontwaren, toch niet die van “Every picture tells a story”. Toegegeven, dat is één van de beste LP’s aller tijden. Meneer Gallagher zal nog veel bokes moeten eten.
19/11/2023 Permalink
Dank voor deze recensie. Nooit van Lee Gallagher gehoord en Rod Stewart herken ik er ook niet in maar wat een plaat!