Zo tegen het eind van het jaar liggen er altijd nog albums op stapeltjes die de moeite waard zijn om te bespreken. Appaloosa Bones (MNRK Records) van Gregroy Alan Isakov is er zo eentje. De fraaie hoes had zo in deze aflevering van de rubriek over albumhoezen gekund. Zelfde kleurstelling en net zo kaal als die tekeningen van western-tafereeltjes op de prairie. En die sfeer van folkliedjes van het Wilde Westen bezit ook deze plaat, zij het wat kunstzinniger. Op opener The Fall horen we de zangerige, hoge stem van de in Zuid-Afrika geboren singer-songwriter en multi-instrumentalist ook de diepte in gaan. Op Before The Sun is er een prominente rol voor de banjo van de al geruime tijd in Colorado als boer levende Isakov. Behalve een hele waslijst aan instrumenten staat er achter zijn naam bij alle nummers ook ‘God noises’. Zijn teksten over maatschappelijke toestanden zijn moeilijk te doorgronden, maar daar stelt hij voldoende sfeer tegenover om te blijven boeien. Op Miles To Go doet hij wat denken aan Jason Isbell en dat levert dan het meest rockende nummer van de plaat op. De steelgitaar van Jesse Bates geeft Mistakes een sinistere sfeer.
17/12/2023 Permalink
Thank you !
19/12/2023 Permalink
Voor mij het mooiste album dit jaar !! Luister eens met de koptelefoon.
20/12/2023 Permalink
Eens met André, beluisteren via de hoofdtelefoon laat horen en voelen hoe geweldig deze plaat is!
21/12/2023 Permalink
Een absoluut topalbum!
En luisteren via de koptelefoon vind ik altijd een meerwaarde hebben.