In juni 1952 nam Hank Williams het samen met Fred Rose geschreven I’ll Never Get Out Of This World Alive op. Amper een half jaar later werden zijn woorden al bewaarheid. Op nieuwjaarsdag 1953 stierf hij op de achterbank van een lichtblauwe Cadillac, een gloednieuw model uit 1952. Chet Atkins die gitaar speelde op het nummer was niet verbaasd. Hij had gezien dat Hank zich bij de opnamen telkens na een paar regels ingezongen te hebben in een stoel liet vallen. Zo zwak was hij op dat moment.

Op het Franse BD Music verscheen een compilatie met 44 nummers van Hank Williams. Naast de twee cd’s bevat het product een stripverhaal van tekenaar Jean-François Solmon en schrijver Rodolphe. Op de cover zien we de in slaap gesukkelde countryzanger met een fles sterke drank in zijn rechterhand. Tijdens zijn laatste autorit vanzelfsprekend. Maar dat lange gezicht, dat lijkt verdorie Townes Van Zandt wel. Je zou bijna denken dat dat bewust gedaan is. Immers, Van Zandt overleed ook op nieuwjaarsdag. Maar dat zal toch niet het geval zijn geweest. Op de andere pagina’s lijkt Hank iets meer op Hank.

The Lonesome Legend is een elpee uit 1980 met 18 nummers. Is dat Hank zelf die daar tegen de motorkap geleund staat op de tekening van Graham Bardell? Heeft hij autopech tijdens zijn tocht over de Lost Highway? Het is in ieder geval niet een voorstelling van zijn allerlaatste ritje. Want we zien op de tekening een bord van Route 66. En over die weg van Chicago naar Los Angeles zal de laatste reis van Hank niet zijn gegaan. Die liep van Montgomery in Alabama via Knoxville in Tennessee naar Oak Hill in West Virginia. Daarbij kom je niet op Route 66 terecht.

Op Moanin’ The Blues – Hank Williams Tribute van Dead Bronco staat een bord met West 53. Dat is een subtiele verwijzing naar het jaar van overlijden van de King of Country Music. Daaronder staat op een groot bord Oak Hill. Dit is dus een tekening van het tankstation waar de student die als chauffeur was ingehuurd ontdekte dat Hank zijn laatste adem had uitgeblazen. Het artwork is van Jokin Totorika, die niet alleen de manager van de band is, maar op diverse albums ook verantwoordelijk voor bijdragen op lap steel. Matt Horan uit Florida is de oprichter en frontman van Dead Bronco en op dit mini-album eert hij zijn held met vijf covers. 

The Search For Hank Williams van Weedhawks verdient eigenlijk niet een plekje in deze rubriek. De stukjes over albumhoezen ben ik namelijk destijds begonnen uit een soort afkeer van streamen en downloads. Want muziek verdient een verpakking. En dit digitaal bestand heeft helemaal geen hoes. Slechts een slordig weergegeven illustratie. Maar het is wel een leuke tekening. Dus …

… toch maar aandacht voor deze band uit Morgantown. Dat ligt in West Virginia en dat is waar Hank aan zijn einde kwam. Weedhawks bestaat uit Bobby Lane en Ruby Jean. Hij speelt gitaar en schrijft de liedjes, zij is multi-instrumentalist. Zingen doen ze allebei, tenminste als je het zingen kunt noemen. De band doet alles lofi. Op Bandcamp staat onderaan The Search For Hank Williams deze opsomming aan tags: alternative, appalachian, punk, folk, psychedelic. 

Zestien nummers staan er op het album. Enkele songtitels: Drinking Like George Jones; Pill Takin’ Hard Drinkin’; Nobody’s Safe When I Start Drinking; I Don’t Wanna Be With No Gal Unless I Wanna; How Can I Get Over You When You’re On Top Of Me. Een hoop ongein dus. En zoals al te verwachten viel blinken ze uit in rommelig spel. Best fijn! Hillbillies die geen blad voor de mond nemen.

Het laatste nummer is Baby Blue Caddy (The Search For Hank Williams). Het duurt ruim 18 minuten en is een avontuur, ook al kun je je afvragen of Luke The Drifter het taalgebruik zou hebben geapprecieerd.

Hank Williams – Hank Williams (2009)
Hank Williams – The Lonesome Legend (1980)
Weedhawks – The Search For Hank Williams (2019)
Dead Bronco – Moanin’ The Blues – Hank Williams Tribute (2015)