Hij was begin september 2022 voor het laatst in Nederland: Jeffrey Martin uit Portland, Oregon. Twee optredens toen (Arnhem en Eindhoven). En nu was hij, gewapend met een nieuw album, terug in ons land. Voor maar liefst vier optredens deze keer en één in België, dit alvorens hij het Kanaal richting Albion zal gaan oversteken. Zaterdag 13 januari was TivoliVredenburg (Club Nine) zijn 3e pleisterplaats tijdens deze tour in functie van Thank God We Left The Garden. En het was verduveld mooi.
Je zou bijna gaan denken: ‘eindelijk erkenning voor deze bebaarde bard’. Eindelijk ja, want deze voormalige ‘schoolteacher’ is al even bezig; incluis Thank God We Left The Garden inmiddels vier volwaardige albums. En let wel: zijn vorige albums waren ook al niet mis.
In Club Nine oogde Martin’s start wellicht ietwat schuchter, maar dat veranderde snel om vervolgens zo’n 100 minuten later de toehoorders tevreden huiswaarts te laten keren. Tevreden? Misschien zelfs ook wel verdoofd, want de songs van deze aimabele vakman komen, hoe klein dan ook gebracht, behoorlijk binnen. En hoewel vergelijkingen immer mank gaan, toch een poging: Jeffrey Martin kan, gelijk een Matt Andersen en ooit ook de betreurde Greg Trooper, met slechts een gitaar, zijn imposante stemgeluid én zijn puntige bruggetjes tussen de songs zeer overtuigen; een volle set lang de aandacht vasthouden. En dat is knap; het is niet iedereen gegeven. Martin is dan ook een performer pur sang.
Uiteraard putte Martin voornamelijk uit zijn laatste worp, dit aangevuld met wat songs die de cut uiteindelijk net niet gehaald hebben, zoals Checker. Maar ook een aantal oudere songs haalde de setlist.
En waar hij in ’t Rozenknopje in Eindhoven woensdag jongstleden een muisstil publiek voor zich trof (een dag later was dat in Middelburg naar het schijnt qua discipline beduidend minder), was ook een uitverkocht Club Nine gevuld met ware liefhebbers ….en die luisterden met veel respect naar Martin’s songs. En naar zijn verbindende praatjes. Over zijn vader die als pastor in de kerk werkte en dat hij als klein kind al weinig -en nu nog niet- met het geloof op had en eerder chocolat muffins stal om onder de rododendron op te eten. Of dat hij in een aangekocht huis drugs zonder label aantrof in de vriezer; geprobeerd toen, maar hij beweerde gelijk heel stellig dat hij nu toch echt niet high op het podium stond.
En zo had hij meer verhaaltjes als opmaat naar zijn prachtige songs, met Lost Dogs, Garden en het bijzonder fraai gebrachte Red Station Wagon van Thank God We Left The Garden. En op verzoek dan ook nog Coal Fire van Dogs In The Daylight uit 2014. Deze song verhaalt over een mijn in Centralia, Pennsylvania waar al ruim 50 jaar een ondergrondse brand woedt. Tegen het einde van zijn set dan ook nog het prijsnummer van zijn laatste: There Is A Treasure.
Kortom, een geweldig optreden van Jeffrey Martin. En als hij stelt, en dat deed hij uiteindelijk ook: tot snel, tja, dan kunnen wij dit alleen maar beamen.
Tekst : Leo Kattestaart
Foto’s : Peter Hageman
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie