Op nieuwjaarsdag dropte Ryan Adam eventjes vijf albums op de streamingsites. Je kon al eerder intekenen op de vinylversies van deze albums. Die worden dan ergens deze maand bij je thuisbezorgd. Het gaat om Sword & Stone, Heatwave, Star Sign, 1985 en Prisoners (Live). Samen goed voor 77 nummers. Natuurlijk: haters gonna hate en lovers gonna love. Maar wat zit erin voor de mensen die tussen deze twee groepen vallen? Na uitgebreide beluistering kunnen we zeggen: behoorlijk wat. Hieronder geven we vijf beknopte beschrijvingen. 

We beginnen met Star Sign, omdat daar voor de traditionele liefhebber van de muziek van Ryan Adams het meest te halen valt. Star Sign grijpt terug naar het tijdperk voordat Adams de jaren ’80 galmende classic rock in zijn muziek begon te mengen, van voor het titelloze album uit 2014. Niet dat er helemaal niet gegalmd wordt, maar Adams houdt het hier binnen de perken. Star Signs is daarnaast ook afwisselend, zowel in tempi en als instrumentale invulling. Je hoort weer eens een mondharmonica, een dobro, een accordeon en een pedal steel. Ook weer een echte pianosong met I Lost My Place. Back to the roots dus. En daarnaast zijn de songs op dit album ook weer eens van niveau. Kortom een album dat zeker het uitchecken waard is. 4****

Sword & Stone is wat rockender dan Star Sign en gaat daarmee wat meer richting het album Prisoner uit 2017. Maar toch weer een stuk minder met gestrekt been erin dan op de songs op laatstgenoemde album. Een soort bedeesd rockende gitaarplaat. Memory Lane is een goed voorbeeld daarvan. Mooiste song van alle 5 platen staat ook op dit Sword & Stone: Manhattan In The Rain. Het akoestische Blizzard In The Room is een goede tweede.  Het album overtuigt niet helemaal door een aantal songs die wel erg 13 in een dozijn zijn, met name aan het eind van plaat. 3***

Nog een stuk steviger is Heatwave. Het begint met 1.10 minuut aan punkrock (Lies). Het daaropvolgende Mercy begint ook heftig maar verandert daarna in een stevige rocksong. Daarvan volgen er nog 12, waarmee dit album qua sfeer valt te vergelijken met het in 2003 uitgebrachte Rock N Roll. De nummers leunen sterk op gitaarriffs. Helaas is het niet allemaal hosanna. Heatwave kent enkele sterke nummers, zoals het titelnummer en Supernatural, maar verder is het toch allemaal maar zo-zo. Beetje zeurderig gezongen ook, met als dieptepunt het Smiths-achtige Walls. 2**

Er zijn geen gegevens bekend over hoe en waar het live-album Prisoners (Live) is opgenomen. Er gaan geruchten dat het is geweest tijdens een show in Boston in mei 2022. Toen speelde hij het album Prisoner integraal.  Dat was dan tijdens een solotoernee die Ryans toen deed. Als dat inderdaad het geval is, is er achteraf behoorlijk wat toegevoegd aan de opnames. Je hoort Adams zingen en gitaar spelen, maar je hoort daaronder tegelijkertijd  een behoorlijke toetsenpartij. En hier en daar zijn ook andere instrumenten bijgeplust, zoals de saxofoonsolo’s in Prisoner en Tightrope. In dat laatste nummer hoor je ook een soort drums. Het heeft wel wat, maar het maakt toch niet dat dit een essentieel album in het oeuvre van Adams is.  2**

Dat laatste kan ook zeker niet gezegd worden van 1985. In bijna 35 minuten jast Adams er 29 nummers doorheen. 29 punksongs waarin hij alle woede en frustratie van zich af zingt en schreeuwt. Enig rustpunt is Down The Drain en dat duurt precies 31 seconden. Het daaropvolgende Bag Of Trash is ook nog wel te hachelen. Sommigen noemen dit de Hüsker Dü-plaat van Adams, maar dan heb ik toch een voorkeur voor het origineel. Wel een goed album om op te zetten als het bezoek te lang blijft plakken. 1*