De vorige platen van The Psychedelic Cowboys dateren uit 2000 (Tragic Songs and Hop-A-Longs) en 2007 (Jangle Waltz). Met het in december 2023 uitgekomen Melancholy Cosmomania (Stone Legal Records) is het kwartet uit Los Angeles weer back in business. Het is het wachten waard geweest, hoor. Tenminste, als je van melancholieke cosmic americana houdt, want daar gaat het hier om; zoals de titel ook al belooft. Na het kraaien van de haan volgen er twaalf songs die de Westcoast in de jaren 60 en 70 als uitgangspunt nemen. En de Paisley Underground meer…

Bill Booth is een in Noorwegen neergestreken Amerikaan. Op River Town (Wheeling Records) keert hij verhalenderwijs terug naar waar hij opgroeide, een stadje in Maine. Hij haalt herinneringen op aan de karakters die er het straatbeeld bepaalden. Zoals Jimmy Jones die in een motelkamer langs de snelweg woont. Daar aan Peltoma Avenue maken we ook kennis met de vrouw, een kind eigenlijk nog, die Candy Cane werd genoemd. Ze vond het niet erg dat de mannen aan haar zaten, ze liet ze althans hun gang gaan. Totdat haar meestal afwezige vader haar tussen haar vrienden vandaan plukte en meer…

In de line-up van het Heartland–festival, dat op zaterdag 13 april in het Hengelose Metropool georganiseerd wordt, kwam ik de mij onbekende naam BLUAI tegen. Nieuwsgierig geworden zwengelde ik het recent verschenen debuut, Save It For Later (Unday Records), van de dames aan. Ja, het zijn dames, uit België. Catherine Smet (gitaar), Mo Govaerts (drums) en Caitlin Talbut (bas) wonnen al Humo’s Rock Ralley, een belangrijke Belgische popprijs. Voor dit album riepen ze de hulp in van producer Willem Ardui. Die zorgde meer…

Op het in 2022 verschenen met covers gevulde tussendoortje Songs My Friends Wrote van de Canadees Corb Lund staan twee liedjes van zijn vriend en mentor Ian Tyson. El Viejo (New West Records/V2 Benelux) is opgedragen aan zijn later in dat jaar overleden landgenoot, die bekend werd met Four Strong Winds en Someday Soon. El Viejo was een bijnaam die Tom Russell de in cowboymuziek gespecialiseerde artiest gaf. Op het titelnummer kijkt Lund terug op het leven van Tyson, die volgens hem zelf meende dat hij te laat geboren was omdat hij beter zou hebben gepast in wildere meer…

Er is helemaal niets te beleven in Dead End Town, dus Jim Patton & Sherry Brokus pakken hun boeltje bij elkaar en vertrekken. Het avontuur tegemoet. Althans, dat deden ze ooit. Voor Patton begon dat toen hij het huis van zijn moeder stond te schilderen en The Rolling Stones op de radio hoorde. Hij kocht een Big Red Gibson (eigen beheer) die hem de weg wees op het pad van rock-’n-roll. En spijt heeft hij nooit gehad van die keuze, daar heb je namelijk niks aan, zo maakt hij duidelijk op A Road That I Never Go Down. De liedjes worden bevolkt door mensen zoals Patton en Brokus zelf; lieden die hun hart volgen en meer…

De Canadese Sue Decker zakte af naar Nashville om daar Keeping Time (eigen beheer) op te nemen onder de bezielende leiding van haar landgenoot Steve Dawson. De zeven eigen nummers met een speelduur van 27 minuten komen goed uit de verf door diens bemoeienis. Dawson speelt allerlei gitaren op deze ep waarop blues, folk, country en soul op prettige wijze samengaan. De verhalende nummers worden door Decker gebracht met een ietwat verkouden klinkende stem. Daarmee kan ze goed overweg met materiaal dat naar folk neigt, zoals Nobody’s Mother, maar eigenlijk is ze net zo meer…

‘I’ve got a ways to go’ zingt Sam Outlaw op zijn nieuwe album Terra Cotta (Black Hills Recordings). Ik kan alle kanten op met mijn muziek, lijkt hij te willen zeggen, maakt me niet uit, ‘takin’ it nice and slow’. En zo is het. Na zijn vooral op country georiënteerde eerste twee platen Angeleno (2015) en Tender Heart (2017) nam hij met Popular Mechanics (2017) een niet door iedereen gewaardeerde afslag naar de popmuziek – vreemd genoeg juist nadat hij van Californië verhuisd was naar Nashville. Terra Cotta is van alles wat, zou je kunnen zeggen, maar dat meer…

Donkere gedachten stapelen zich op, er is geen ontkomen aan op Bewilderland (Collision Music). Jack Cade kijkt terug op zijn opvoeding en naar zijn eigen keuzes en in hoeverre die door de omgeving waarin hij opgroeide zijn beïnvloed. Met baritongitaar begeleidt hij zijn bassende stem op Choose Your Condition. Zijn we sterk genoeg om te veranderen of blijven we twijfelen? Maar moeten we naar de Brit luisteren, of wordt het dan alleen maar erger? ‘I’m the bruise in your soul that you cannot heal / I’m the thorn in your side that you always feel’, verklaart hij op Roll Them Dice. Het leven is een vicieuze cirkel, meer…

Ze noemen zichzelf de koplopers van de nordicana. Dat zal wel bedacht zijn door iemand anders, maar de Noorse band The Northern Belle heeft het wel overgenomen. Op deze site gebruiken we vaak de term scandicana. Komt op hetzelfde neer; americana uit Scandinavië. Als zodanig bespreken we hier dan ook Bats In The Attic (Die With Your Boots On Records/Suburban) en dan komen we tot de conclusie dat dit album niet als zodanig valt te omschrijven. Na drie lovende recensies van albums uit Zweden zijn we bij deze Noorse inzending niet zo enthousiast. Het is folkpop en eerlijk gezegd wat aan meer…