Het hield allemaal een beetje op tijdens de coronapandemie voor Sam Beam van Iron & Wine. De inspiratie was zoek. De chaos en angst deden hem geen goed. Hij wilde geen liedjes maken over Covid-19, maar als hij met pen en papier ging zitten was dat wel wat hem bezighield. Dus gaf hij het maar op. Dat duurde twee jaar. Het juiste gevoel kwam terug tijdens de opnamen voor een ep met nummers van Lori McKenna. Een tournee met Andrew Bird deed de rest. Beam had er weer zin in. Hij toog naar Laurel Canyon om te werken aan Light Verse (Sub Pop/Konkurrent) met een uitgebreide groep musici uit Los Angeles. Tien nummers over pessimisten en optimisten werden er opgenomen. Op You Never Know gaat het om positief kijken naar de omstandigheden. Je weet nooit wat er gaat gebeuren, maar er is altijd wel iets om je over te verwonderen. De zang licht en vluchtig zoals Beam dat kan, een eigenschap die hij deelt met Matthew Houck van Phosphorescent. Anyone’s Game klinkt anders, meer experimenteel. All In Good Time is een duet met Fiona Apple. Instrumentaal is er een grote rijkdom. Tears That Don’t Matter eindigt met meerdere lagen zang en snaarinstrumenten als filmmuziek of iets uit de klassieke hoek. Sweet Talk heeft wat van Brill Building en Burt Bacharach. Begeleiders als Tyler Chester (piano, orgel) en David Garza (gitaren, citer, kalimba) zorgen voor kleurrijke schakeringen. Er zijn liefst drie drummers actief waaronder Taylor Goldsmith van Dawes en op enkele nummers is een heel orkest te horen. Toch blijft Sam Beam ook op dit album vooral een meester in rustige muziek, die echter nooit bedaagd is. Daarvoor hangt er steeds teveel spanning in de lucht. Iron & Wine staat op 2 november op TakeRoot in Groningen.
21/05/2024 Permalink
Een zeer matig album. De productie en arrangementen zijn mooi hoor (dat kan Beam als de beste inmiddels(, maar het is wel erg vlak en passieloos allemaal. Uitzondering is ‘Taken by Surpirse’ waarin de meanderende stijl wel goed werkt.