Aan Jessica Pratt hebben we nog nooit aandacht besteed op deze site. Haar naam viel in 2015 en 2019 al wel in de jaarlijsten van onze lezers. Met Here In The Pitch (City Slang/Konkurrent) nu dus voor het eerst een recensie. Het is niet heel raar dat we haar tot dusver hebben genegeerd, want ze valt eerlijk gezegd buiten de reikwijdte van alternatieve country of zelfs americana. Maar als singer-songwriter misstaat ze hier geenszins. Haar eerste drie albums waren grotendeels akoestisch en nogal lofi, de negen nummers op dit nieuwe met 27 minuten nogal korte album brengen juist een voortreffelijk geproduceerd en rijk geluidsbeeld. Een donkere bas, drums en percussie openen Life Is. Met een hoge stem die heel zuiver afsteekt tegen de begeleiding, die overkomt als een productie van Burt Bacharach. Liefst drie mellotrons werden ingezet om de klank van meerdere instrumenten te simuleren. De eerste produceerde het geluid van trompet en strijkers; de tweede een akoestische gitaar en blazers; de derde een akoestische gitaar. Pratt en Ryley Walker spelen op echte gitaren. Op het nummer klinkt verder ook nog een glockenspiel. Alsof we worden teruggeblazen naar de magie van de jaren 60. Behalve Bacharach vallen er lijntjes te trekken naar Braziliaanse bossanova. En World On A String is sfeervolle soul. Op Get Your Head Out duwt de stem van Pratt tegen het plafond, op Nowhere It Was komt haar zang juist helemaal uit de diepte. Het is retro vertaald naar het nu en het is van een hypnotiserende schoonheid.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie