Lynne Hanson trekt op haar tiende studioalbum Just A Poet (Panda Cave Records) meteen flink van leer met het stoere, jazzy Outlaw Lover, aangepleisterd met een robuuste, smerige gitaarsolo. Vervolgens de meer bluesy kant op in Just A Little Bit, ook hier een hoog wie-doet-me-wat-gehalte: ‘A heartbreak hurts, but never killed anyone’. Maar dan de onzekerheid – in The Princess and Her Pea, waarin een verloren liefde iemand met de neus op de feiten drukt: er is geen redden aan. In Just A Poet horen we dat je misschien wel mooie songteksten kunt schrijven, maar dat je daar weinig aan hebt als je met pech langs de weg staat. Lynne Hanson uit Ottawa, Canada laat zich niet gek maken. Ze weet dat ze niet in de wieg is gelegd voor grote podia, mega verkoopcijfers en onvergankelijke roem. Daarvoor laveert ze ook te veel tussen verschillende genres: ‘too tough for folk and too blues-influenced for country’. Toch, of misschien juist daaróm, wordt ze ‘Canada’s Queen of Americana’ genoemd. Vaak gaan haar liedjes over liefdesrelaties die niet echt uit de verf komen. Spray Paint: ‘I say – I think we can figure this out / you smile, you say – what are you going on about?’ Sort Of: ‘That you ever really love me, or at least: sort of?’ In Weeds vergelijkt Hanson haar leven en carrière met zwemmen in het wier, waarin je moeilijk vooruit komt, ondanks alle moeite die je doet: ‘still tryin’ to hit the high notes’. Als ze nou maar eens de juiste richting vond, dan zou je eens wat beleven (The Light in Me)! Lynne Hansons thematiek van twijfel en relativering contrasteert fraai met haar zelfbewuste, rake muziek en vooral ook haar fantastische stem.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie