Op de albumhoes van Woodstock (Soul Selects Records) staat de achter de woning van Kevin Salem gelegen studio waar het album van het trio Birdfeeder werd opgenomen. In Woodstock dus. De band bestaat naast Salem (gitaar en productie) uit Chris Harford (gitaar, bas) en Mark Mulcahy (zang, drums). Dat zijn drie bekende namen die al in de jaren 80 actief waren aan de Amerikaanse oostkust. Salem speelde destijds in Dumptruck, Harford in Three Colors en Mulcahy in Miracle Legion. Ze maakten daarna alle drie ook onder eigen naam platen. Birdfeeder is een gelegenheidsproject, dat voortkomt meer…

Vaste lezers herinneren zich Johnny Irion nog wel als (weder)helft van een duo met Sarah Lee Guthrie (kleindochter van Woody). Maakten mooie folkrock/popplaten en traden zelfs op op Blue Highways in Utrecht. Nu ligt Sleeping Soldiers Of Love (Blackwing Music), een soloplaat van Irion, op de spreekwoordelijke deurmat. Hoe zit het dan met Sarah Lee? Wel, uw juicekanaal Altcountry.nl zocht het uit. Sarah Lee plaatste vorig jaar een bericht op haar Facebook-pagina dat het stel, die samen twee dochters kregen, al jaren uit elkaar zijn. Ze treden zo nu en dan nog wel samen op, dus meer…

De vorige plaat van de Amerikaanse Morgan Wade, het vorig jaar verschenen Psychopath, vonden we hier een behoorlijke misser. Het lijkt erop dat Wade, die trouwens ook ultraloopster is (50 km of meer), dat achteraf gezien ook zelf vond. Met haar nieuwe album, getiteld Obsessed (Ladylike Records/Sony Music), keert de 29-jarige Virginian, aan de hand van producer/gitarist Clint Wells terug naar de verantwoorde countrypop van haar debuut. De plaat biedt 14 nummers die vol staan van verlangen naar de ander; je zou kunnen zeggen dat het een obsessie is. Het is echt het samenhangende meer…

Was het, dertig jaar terug, toeval of een slimme truc van Los Lonely Boys om een naam te kiezen die in de bakken meteen na ‘Los Lobos’ komt te staan? Henry, Jojo en Ringo Garza zouden muzikaal gezien wel jongere broers van de giganten uit Los Angeles kunnen zijn, al komen ze dan uit Texas. We horen dezelfde aanstekelijke cocktail van rock-’n-roll, blues, soul, countryrock, ballads en Mexicaanse import. Resurrection (BMG) is inderdaad een wederopstanding: hun eerste album in tien jaar, en het resultaat van een hergroepering nadat de band in 2019 besloot tot een sabbatical, die door de pandemie nog eens flink meer…

Brock Davis omschrijft zijn muziek als ‘agnostic gospel’ en dat maakt toch wel nieuwsgierig. Gospelmuziek door een ongelovige? Nee, zo simpel is het niet aldus de Canadese artiest die in het Californische Santa Cruz woont. Het gaat hem om de worsteling die het mysterieuze van het bestaan teweeg kan brengen. Die ligt dicht bij het verlangen naar iets groters dan het aardse. Everyday Miracle (Raintown Records) bevat dertien nummers die getuigen van een fascinatie voor het leven. Davis bekijkt de zaken bij voorkeur van de positieve kant, daarbij geholpen door het geweldige uit acht personen meer…

Tussen de mazen van ons net doorgeglipt is de tweede plaat van Fantastic Cat, het samenwerkingsverband van de zingende songwriters Don DiLego, Anthony d’Amato, Mike Montali en Brian Dunne. Het in juni uitgebrachte werk heeft de ronkende titel Now That’s What I Call Fantastic Cat (Missing Piece Records) meegekregen. Terecht, hoor, het album knalt door de energieke melodieën je speakers uit, misschien nog wel meer dan op het toch ook al niet misselijke debuut. Nee, niet bepaald CSNY. Is het rootsrock, powerpop, pubrock? Van alledrie wat en meer…

Ja, kindertjes, lang voor Twitter, dat nu X heet, was er al X. Opa spreekt. X is een in 1977 opgerichte countrypunkband uit Los Angeles, aangevoerd door John Doe en Exene Cervenka en had ooit David Alvin als gitarist in de gelederen. Brak geen echte potten, zoals dat gaat met countrypunkbands. Vooral John Doe bracht ook nog een paar goede soloplaten uit. In 2020 was daar ineens een comebackplaat: Alphabetland en nu is daar het allerlaatste album dat de band zal uitbrengen (zeggen ze): Smoke & Fiction (Fat Possum). Natuurlijk meer…

In het najaar van 2022 zat Steve Earle opeens zonder band. “I had toured with one version of the Dukes or another since 1982, but the real continuous bloodline of the outfit died with my long-time bass player, Kelly Looney, in 2019. So, it seemed I’d come to a crossroads. Left? Right? I chose BACK. Back to performing solo like I did in coffeehouses when I first started.” Indrukwekkende weerslag daarvan is Alone Again (Live) (Howe Sound): een uur lang, vijftien nummers Steve Earle in z’n eentje, opgenomen in 2023 tijdens zijn tour door Groot-Brittannië. Vanzelfsprekend komen zijn grote hits voorbij, zoals Guitar Town, meer…

Micah Schnabel is al bijna 25 jaar gitarist/zanger in Two Cow Garage, maar hij brengt ook geregeld soloplaten uit. Daarop is gebleken dat hij een scherpe observator is. Ook op The Clown Watches The Clock (eigen beheer), met 10 liedjes, is dat weer het geval. Overigens heeft Schnabel eind vorig jaar een roman uitgegeven met dezelfde titel. Deze plaat hangt er dan ook mee samen; het zijn songs die hij, ten tijde van de pandemie, tegelijkertijd met die roman schreef. Het openingsnummer heet dan ook niet voor niets 4 Vignettes From An American Strip Mall; vignettes moet je meer…