Coney Island, New York (2004)
Een Tilt-A-Whirl is een kermisattractie. Deze van de foto stond in Astroland, het amusementspark in Coney Island dat in 2008 werd gesloten. Een jaar later ging het park weer open als Dreamland en sinds 2010 heet het er Luna Park. De Tilt-A-Whirl is er echter verdwenen. Elders in Brooklyn staat er nog eentje in Adventurer’s Park, maar dat exemplaar heeft niet zo’n prachtig vormgegeven uithangbord.

Dat rode vlak met gele letters kwam me bekend voor. Ik hoefde niet lang na te denken voor ik het wist. Thuis stond in de platenkast een elpee met ook zo’n Tilt-A-Whirl op de hoes. Het betreft een plaat uit 1988 van The Libertines. Nee, niet van die Britse band die vooral bekend werd door het overmatige drugsgebruik van zanger Pete Doherty, maar van een rockband uit Cincinnati, Ohio. Nooit doorgebroken; wel een prachtige plaat gemaakt. De elpee Tilt-A-Whirl verscheen alleen in Nederland. Op Megadisc. Dat helpt je niet echt verder als Amerikaanse band.

Het album begint met Too Bad It’s Raining. ‘I think you put your finger on it / When you said my life is like a Tilt-A-Whirl / It goes up and down and around / It goes up and down and around / Up and down and back around again’. Walt(er) Hodge was zanger, gitarist en songschrijver van de formatie. Al te ambitieus was hij niet. Een beetje rondhangen op het amusementspark, daar kon hij de dagen wel mee vullen. ‘But, no, really I think you’re right / I’ve done nothing but play games with my life / A few points here and there / Then they’re gone / And I’m looking for a ride again’.

In het echte leven was Hodge wel wat serieuzer. Toen het niets werd met The Libertines hield hij het voor gezien om zich te richten op zijn gezin en een echte baan. Dat was begin jaren 90. Maar na twee decennia wist de andere gitarist van de band, Jimmy Davidson, hem over te halen om toch weer de gitaar op te pakken. Bassist Randy Cheek was naar Ass Ponys vertrokken, maar toen die band op zijn gat lag had hij ook wel weer tijd en zin.

Omdat de Britse Libertines veel bekender waren, bediende de Amerikaanse band zich bij de terugkeer van de toevoeging US. Er werd in 2007 zelfs een album uitgebracht met de titel Greatest Hits. Daarop staan naast nieuwe liedjes ook nummers van Tilt-A-Whirl. Het leverde ze alsnog wat erkenning op. In recensies werden vergelijkingen getrokken met Weezer, Violent Femmes en vooral R.E.M. De hese zang van Hodge past perfect bij de jangle pop waarbij ook kan worden gedacht aan Buffalo Tom en Thin White Rope. 

De Britse Libertines zijn in Amerika nooit echt doorgebroken en de Amerikaanse band waarover het hier gaat bleef vooral een geheimtip onder ingewijden. Toch had Hodge de smaak weer te pakken. Vorig jaar liet hij namelijk opeens weer van zich horen met de band Plush Machine. De hoesfoto van het album Hit Me toont botsauto’s. Blijkbaar is rondhangen op het amusementspark nog steeds een aanlokkelijk tijdverdrijf. Qua sound is er niet heel veel veranderd. Het blad The Big Takeover zette Hit Me in de top-10 van beste albums van 2023.

Terug naar de Tilt-A-Whirl waarvan de zeven roterende karretjes ronddraaien op een golvend platform. ‘It goes up and down and around’, zoals Hodge zong. De kermisattractie werd voor het eerst gebouwd in 1926. Volgens Wikipedia zijn er nog zo’n 600 à 700 in bedrijf in de Verenigde Staten.