Iron Country Sisters – Embla & the Karidotters – The Impossible Green – Lowland Circus

Heb getwijfeld of ik deze vier albums afzonderlijk moest recenseren, maar uiteindelijk vanuit efficiëntie-overwegingen toch voor deze verzamelvorm gekozen. Twee Noorse groepen, een Zweedse en een trio uit Finland. Met die laatste beginnen we.
The Iron Country Sisters zijn nu eens echt zussen. Silja, Paula en Julia Rautamaa komen uit Helsinki en spelen onder meer kitara en violu. Dat kon ik nog wel duiden, maar bij huuliharppu had ik meer moeite: mondharmonica dus. Daarnaast worden de drie zingende zusters op hun tweede langspeler, Grace (Soit Se Silti), bijgestaan door een ritmesectie en een elektrisch gitarist. De 10 nummers doen wat denken aan het werk van First Aid Kit, maar dan wat aardser. Of als ongepolijste (Dixie) Chicks. De mooie samenzang doet het album wel boven de middelmaat uitstijgen.

Uit Noorwegen komen Embla & The Karidotters. Om hun muziek te beschrijven hebben ze de term “honky tonk noir” gemunt en dat is een prima omschrijving. Op Off Leash (Die With Your Boots On Records) laten ze de teugels los en vliegt het beest eropuit. Western gitaren, stuwende bas en rollende drums (Embla Karridotter –zo heet ze echt- is oorspronkelijk drumster). Een lekker vet geluid dus, waartegen die stem van Karridotter mooi contrasteert. Interessante composities ook, vrij traditioneel, maar in bijna elk liedjes zit wel iets opmerkelijks. Een tempowisseling, een geinige solo, een saxofoon (bespeeld door Bendik Brænne, waarvan we ook wel eens een album besproken hebben). Bijna ongemerkt nestelen ze zich tussen de oren, zodat je ineens in de plaatselijke supermarkt een deuntje van deze plaat staat te fluiten. Band trad al op in de VS, een tripje naar de Lage Landen dan ook wel kunnen.

The Impossible Green komt ook uit Noorwegen. Alles op de hoes van hun debuut In Technicolor straalt retro uit. Denim, corduroy, lange haren, bolo tie. De mannen van het kwartet waren nog niet geboren in de jaren 70, maar dju, ze zouden dat muziektecnnisch gezien, wel graag zijn.  De 9 songs (totale speelduur 39 minuten) laten een band horen die laveert tussen Little Feat, The Band, en een beetje Eagles en Doobie Brothers. Geen slechte plek om te vertoeven. Openingsnummer My Heart Says Mary Jane heeft alles om een hit te zijn: hooks, lekkere gitaren en een hoge meezingfactor. Maar de andere nummers zijn geen tegenvallers. Plaat is ook nog eens een groeier. 

The Lowland Circus zou een mooie naam voor een Nederlandse band zijn, maar deze 5 mannen komen toch echt uit het zuiden van Zweden. Van zanger Gustav Svensson zou je dat overigens niet zeggen; van een Zweeds accent is niets te horen. Nee, het klinkt behoorlijk Amerikaans op hun debuut Heartless (Westergaard Records). Een soort classic rock met rootsy randje. Veel gitaren en toetsen: het is zo’n beetje te situeren tussen Dawes, de onlangs hier ook besproken Damnwells en Bruce Springsteen anno Dancing In The Dark. Het levert een paar schitterende songs op: May The Songs Always Shine On You, Met You In The Lowlands en het majestueuze, ruim 7 minuten durende, Trouble In Paradise. Een typisch slotnummer zou je zeggen. Maar nee, het kwintet besluit de plaat met het korte ingetogen Call You Mine.