Vanwege ons 25-jarig bestaan gaan we komend jaar iedere maand terug in de tijd. We komen deze keer uit in oktober 1999. De maand waarin Annemarie Jorritsma, als minister van Economische zaken, voorstelde om meer tankstations langs de snelwegen te bouwen, Nederland een oefenwedstrijd tegen Brazilië speelde (met doelpunten van Dennis Bergkamp en Boudewijn Zenden, zo lang is dat geleden) en een vliegtuig van Egypt Air voor de kust van van Massachusetts neerstortte waarbij alle 217 inzittenden om het leven kwamen.
En op Altcountry.nl onder meer de volgende platen werden besproken.

Ja, dat prachtige In Spite Of Ourselves, de plaat die John Prine uitbracht na zijn operatie en herstel na kanker. Een coverplaat (met uitzondering van het titelnummer) die Prine volzong met allerlei verschillende zangeressen, waaronder een paar echte vedetten: Emmylou Harris, Lucinda Williams, Iris DeMent. Maar ook Trisha Yearwood, Patty Loveless, Melba Montgomery en Connie Smith. En met een verzameling musici waar je u tegen zegt: onder meer de toetsenisten Phil Parlapiano en Glen D. Hardin, pedal steel/dobro door Dan Dugmore of Al Perkins, gitarist Jason Wilber en vaste bassist David Jacques. Het titelnummer ontving vorig jaar november een gouden plaat (500.000 keer verkocht). Prine overleed in april 2020 aan de gevolgen van COVID.

Het album van de maand kwam van de hand van Buddy Miller: Cruel Moon. Uitgebracht door HighTone Records, het best wel fameuze label dat in 2008 helaas ten onder ging. Cruel Moon klinkt ook nu nog fantastisch. Echt! Ook hier weer de crème de la crème aan muzikanten. Phil Madeira (toetsen, accordeon, lid van de begeleidingsband van Emmylou Harris en, terzijde, oom van Lana Del Rey), een ritmesectie bestaande uit Byron House (bas) en John Gardner (drums) en weer een keur aan gastzangers. Daaronder begrepen Emmylou Harris, Jim Lauderdale, Steve Earle, Julie Miller natuurlijk, maar vooral ook Joy Lynn White. Laatstgenoemde is sinds 2005 van het muzikale podium verdwenen maar wie (ongeveer) wil weten hoe het met haar gaat kan hier terecht (fan-interview uit begin dit jaar, het eerste sinds 20 jaar).

Vier huppelende paardjes vielen deze maand ook ten deel aan Hey You van de Texaan Jack Ingram. Ingram is een artiest die we de laatste jaren niet of nauwelijks op deze plek hebben besproken. In 2021 nog een keertje The Marfa Tapes, een album waarop hij met Jon Randall en vooral Miranda Lambert te horen is. Hey You is een album dat de tand des tijds goed doorstaan heeft. 12 countryrocknummers, allen door Ingram geschreven (vaak met hulp van Jim Lauderdale of Todd Snider), in een prima productie. Ingram ging na dit album gewoon door met liedjes schrijven en platen maken. Hij noteerde vooral vanaf 2005, diverse hits. Zijn laatste plaat Once Upon A Song, uit 2022, is een solo uitgevoerd akoestisch live-album, waarop ook hij ook drie nummers van Hey You ten gehore brengt; I Would, Mustang Burn en het schitterende Biloxi.

Nog eentje dan: ook Solitude van The Volebeats kreeg 4 paarden. Bart Ebisch schreef toen: “Volebeats zijn van alle markten thuis, al laten ze dat niet al te vaak horen. Solitude is pas het vierde album in het elfjarig bestaan van deze eigenzinnige band uit Detroit”. Er werd toen een associatie met spaghettiwesterns gemaakt. Inmiddels zijn we 25 jaar verder en Volebeats, al dan niet met het voorzetsel The, bestaan nog steeds! In 2022 brachten ze een album, getiteld Lonesome Galaxy, uit. Hun eerste sinds 2010, op het label van Ben Harper, Mad Bunny. Ten opzichte van Solitude is Robert McCreedy er niet meer bij. Zijn plaats is ingenomen door gitarist Peter Andrus (ook Divine Horsemen). En ook Lonesome Galaxy is weer heerlijk, hoor, hoewel er geen potten (in de zin van: revolutionair) gebroken worden. Licht spacey countryrock, met jaren 60-invloeden.

Voor andere recensies uit oktober 1999 zie hier.