Het verleden wordt de komende editie van TakeRoot, het Groningse festival for past, present & upcoming American music, behandeld door Big Star Quintet. Die gelegenheidsformatie speelt nummers van Radio City, het tweede album van Big Star dat vijftig jaar geleden verscheen. Het enige nog levende lid van die band is Jody Stephens en hij weet zich bij dit kwintet omringd door Jon Auer van The Posies, Pat Sansone en John Stirratt van Wilco en Chris Stamey van The dB’s. Allen fans van de legendarische band. Grappig is dat het verleden zaterdag in het teken staat van een band die zijn tijd ver vooruit was. 

Baanbrekend was Big Star beslist. De band uit Memphis bestond uit Alex Chilton (zang, gitaar), Chris Bell (zang, gitaar), Andy Hummel (bas) en Jody Stephens (drums). Chilton was nog maar zestien toen hij in 1967 met The Box Tops een gigantische hit over de hele wereld scoorde met The Letter. Het witte jochie met de stem van een oude blueszanger hield van southern soul en bij zijn nieuwe band Big Star moest hij dat zien in te bedden bij de voorkeur voor Beatles en Britse muziek van Bell. De optelsom leverde glorieuze powerpop op.

Op Radio City was Bell er overigens al niet meer bij. Hij wilde dat Big Star zich vooral ontwikkelde als studioband; Chilton wilde ook optreden. Na het eerste album #1 Record verliet Bell de band, zodat er nog maar drie bandleden waren op Radio City. Brian Hogg schreef in de hoestekst van een rerelease op Big Beat uit 1986 het volgende: ‘September Gurls remains one of pop’s classic songs, with its mesmerising chorus and Chilton’s ringing guitar break sounding like The Byrds but played with the venom of the early Kinks’. 

Op die rerelease staat een bandfoto op de cover, de originele hoesfoto van William Eggleston met het peertje aan een rood plafond was naar de achterkant verbannen. Net andersom als het origineel. Helaas staat bij mij de heruitgave op Big Beat in de platenkast. Toch was ik er blij mee, want eind jaren 80 was Big Star al een legendarische band waarvan je niet zo makkelijk een elpee vond. De invloed op R.E.M., Replacements en Teenage Fanclub is niet te onderschatten.

Het onderwerp van deze rubriek over albumhoezen is deze keer overigens helemaal niet Big Star. Eigenlijk gaat dit stuk over William Eggleston. Want de foto’s op deze vier hoezen zijn allemaal van hem. De fotograaf uit Memphis, Tennessee, was bevriend met de ouders van Chilton. Zo simpel is het verhaal van die albumhoes. Chilton zou later nog een foto gebruiken van Eggleston voor zijn gestoorde meesterwerk Like Flies On Sherbert, waarop wrakke rock, country en rhythm-and-blues in totale chaos ontaarden. Vreemd genoeg draagt de foto van poppen op de motorkap van een Cadillac met op de achtergrond een heldere blauwe lucht alleen maar bij aan het vervreemdende karakter van het album.

Green On Red koos voor de albumhoes van Here Come The Snakes ook een foto van Eggleston. Een bijl op een barbecue, een beklemmend beeld, om niet te zeggen sinister, dat goed past bij de in Memphis opgenomen liedjes. Want waanzin was nooit ver verwijderd bij bandleider Dan Stuart. Gitarist Chuck Prophet zette later ook nog een foto van Eggleston op de voorkant van zijn soloplaat Age Of Miracles.

Als fotograaf maakte Eggleston furore tegen de verdrukking in. In de kunstwereld haalde men in de jaren 70 nog de neus op voor kleurenfotografie. Dat was iets voor de reclame en modereportages. Pas in 1976 veranderde dat toen het Museum of Modern Art in New York een tentoonstelling met foto’s van Eggleston inrichtte. De beelden van de fotograaf die vooral in de Mississippi Delta werkte vallen vooral op door het mysterie dat hangt rond alledaagse dingen.

De fotografie van Eggleston siert nog veel meer hoezen. Delta Kream van The Black Keys is slechts een van de vele andere voorbeelden. Daarom binnenkort nog een aflevering van deze rubriek met aandacht voor William Eggleston. 

Big Star – Radio City (1974)
Alex Chilton – Like Flies On Sherbert (1979)
Green On Red – Here Come The Snakes (1988)
The Black Keys – Delta Kream (2021)