Was het 2006 of toch ergens in 2007, een optreden van Birdcatcher tijdens een festival in het oude LantarenVenster, Rotterdam. Een beetje weggemoffeld in een hoekje van de foyer deed Roel Spanjers alias Birdcatcher toen zijn ding. Zijn debuutalbum, gewoon Birdcatcher geheten, was net uit. Inmiddels zijn we zo’n 18 jaar verder.

Zijn roots liggen in Brabant, maar muzikant Roel Spanjers is inmiddels alweer ruim 15 jaar Rotterdammer. Logisch dat Rotterdam dan ook de aangewezen plek is om zijn nieuwe album in Kantine Walhalla te presenteren. De zogeheten ‘moeilijke’ tweede verkreeg de titel: Birdcatcher II.

Na zo’n 18 jaar dus een vervolg. Deze hiatus heeft overigens niets van doen met moeilijk en al helemaal niet met luiheid; ook niet met een gebrek aan inspiratie. Spanjers is immers al minstens 30 jaar bijzonder actief én onderweg. En dan met name in functie van anderen. Hij is zo’n beetje de Nederlandse ‘go to guy’ als het om ondersteuning op piano, orgel, accordeon en backing vocals gaat. Voor wie? Te veel om op te noemen, maar de start lag ergens in de jaren negentig: als lid van The One Night Band bij JW Roy.

Maar nu dan toch weer een keer een eigen ding: Birdcatcher II dus. Tijdens de albumpresentatie heeft Spanjers – naast z’n ‘vaste’ band met Eric van Dijsseldonk (gitaar); Nico Heijligers (bas) en Rob Wijtman (drums) – een keur aan artiesten (waaronder echtgenote Arwen Linneman op bas) op het podium genodigd om deze prachtige tweede – want dat is het! – zo waarheidsgetrouw mogelijk over te brengen. En daar slaagde dit gezelschap heel erg goed in. Met koperwerk, soulvolle vocalen van twee achtergrondzangeressen én af en toe de meesterlijke inbreng van Stefan Wolfs op pedalsteel (en andere snaren), het gaf het geheel absoluut de beoogde vibe. Spanjers, de man die dus vrijwel altijd ‘in dienst van’ acteert, toonde zich daarnaast een waar bandleider, maar dan wel een zonder echt baasje te spelen. Daar is deze reus dan ook te vriendelijk en te bescheiden voor. Die bescheidenheid heeft hem wellicht ook wat in de weg gezeten om, zoals hij zelf aangaf, muziek voor dit nieuwe album uit de lucht te plukken. Inspiratie daarvoor heeft hij al die jaren als sideman bij anderen én als verzamelaar van muziek van weleer wel degelijk opgedaan en opgezogen. Ook – als broekie – zittend onder de piano van zijn pa in huize Spanjers was mede richting bepalend.

En als velen, onder andere JW Roy en Frederique Spigt (die kort na de break op de van haar gekende manier het album officieel aan Spanjers overhandigde), je geregeld aansporen om weer ‘ns zelf songs te pennen, dan komt er uiteindelijk toch een nieuw album.

De presentatie kende als vanzelfsprekend de songs van deze tweede worp. Niet strikt conform de tracklist, en ook soms met een cover, Roll On Babe van Ronnie Lane’s Slim Chance, bijvoorbeeld, of een song van het debuut uit 2006, zoals Bring Me The Light. Het fraaie, samen met Eric van Dijsseldonk gepende, Birdcatcher’s Lament had overigens lange tijd als werktitel Ronnie Lane.

De op de albumrelease vooruitgesnelde singles, zoals Hand Over Fist (Halycon Days) en See Them Off, verkregen live nog meer reliëf. See Them Off heeft zelfs al airplay op de radio gescoord, zo liet Roel weten. Bij NPO Soul & Jazz, maar wel de verkorte versie; zonder intro en solo. Dat was een tip van JW Roy. ‘Dan maak je meer kans’, vertelde hij Roel. Walhalla kreeg echter gelukkig de XL- versie te horen. Erg fijn.

Ook fijn waren de live-vertolkingen van (als opener) The Ballad Of Peetie Wheatstraw (Devil’s Son-In-Law) en The Fool That I Am om er slechts een paar te noemen. En na twee sets met een speelduur van meer dan twee uur was er ook nog ruimte voor een toegift. Dat werd Earl King’s Sing Sing Sing (Let’s Make A Better World), maar dan wel in een vertolking die dicht tegen de versie van Dr. John aanschurkte. Het bleek een gloedvolle, passende epiloog van een geweldige avond met echo’s van New Orleans, soul, gospel en wat dies meer zij. Maar vooral met een vette handtekening van Spanjers zelf én niet te vergeten zijn gevolg.

Foto’s: Erik de Wit