We hebben hier een wereldprimeur. Niet in de zin van een nieuwtje, maar dit stuk is wereldwijd de allereerste recensie van Cinnamon Canyon Blues van Gill Landry. En dat is opmerkelijk, omdat het album al in juni van dit jaar is uitgebracht. We begrijpen daar niks van, want CCB is gewoon een prima plaat, dus aan de kwaliteit – voor zover dat al een criterium is om een album te bespreken- ligt het niet. Waarschijnlijk is het feit dat Landry het album in eigen beheer uitbrengt daar debet aan. De man doet alleen via zijn eigen social media-kanalen een beetje aan promotie en klaarblijkelijk is dat onvoldoende om echt aandacht te genereren. Zonde, want CCB zou echt wijd verspreid moeten worden. Op dit album 10 nummers die Landry schreef in de hut in de Sierra Nevada in Californië, waarin hij zijn toevlucht zocht tijdens de pandemie. Vanwege financiële nood, veroorzaakt door het niet meer kunnen optreden, moet hij namelijk de huur op van zijn huis in Los Angeles opzeggen en zocht hij dus zijn toevlucht in de Cinnamon Canyon. Hier woont hij, tot zijn eigen verbazing, nog steeds, en met genoegen. Het is ook prachtig, gelet op de plaatjes die Landry op zijn Instagram-account deelt. Voor de opnames van CCB toog het voormalige lid van de Old Crow Medicine Show echter naar Londen. Met een aantal doorgewinterde sessiemuzikanten, waaronder de Luxemburgse drummer Chris Maas, legde hij deze liedjes vast. Het titelnummer is een fijne instrumental. De overige liedjes gaan o.m. over verlatenheid (She’s Gone, met de mooie strofe: “She don’t have to tell you she’s leaving to know that she’s gone”) en niet bij de pakken neerzitten. En liefde, ook al ben je dakloos (Bedroom Of Stars). Luistertip dus!
Het album kun je in fysieke vorm kopen op de website van Gill Landry (krijg je er nog een zeefdrukje bij kado ook)
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie