Over Rambling Nicholas Heron hebben we het hier al lang niet meer gehad. Voor het laatst in 2023 (recensie). We waren hem eigenlijk ook wel een beetje uit het oog verloren. Tot een oplettende lezer ons het nieuwe album Cinema Teatro onder de aandacht bracht. Niklas Hedstrom en Pelle Roswall –zij zijn het hart van Rambling Nicholas Heron- hebben een werkelijk heerlijke plaat gemaakt. Echt heel anders dan het oude werk; tegenwoordig komen de invloeden, hoorbaar in de acht liedjes, overal vandaan. Maar het zijn toch voornamelijk folk en jazz die het makkelijkst hoorbaar zijn. En zo veel prachtige details. Het loomjazzy Ferrari Testarossa gaat over het verglijden van de tijd, het komen en gaan van de seizoenen, terwijl het leven in een sleur aan je voorbijgaat. Maar wat als ik nou eens op magische wijze een Testarossa tevoorschijn tover, full of hot chicks, en er daarmee vandoor ga? Het komt niet vaak voor dat ik bij het beluisteren van een liedje telkens opspring om polka of csardas dansend door de kamer te lopen, maar bij Hell Is Other People (zeer aansprekend voor introverte mensen) overkomt het me steeds. Woodbine & Ivy heeft een elektrische gitaarsolo die in plaats van 3 minuten ook zo maar 10 minuten had mogen duren, zo subliem en zo passend. Het afsluitende SSK Waltz is schitterend samenspel van akoestisch gitaar en piano, bijna geheel instrumentaal. Daarbij, Hedstrom heeft een prachtige stem, weemoedig als de pest, die vrij vooraan in de productie is terechtgekomen. In Cinema Teatro luister je gewoon naar 8 schitterende, gevarieerde, miniaturen. Plaat van het jaar? Zeer goed mogelijk (mag ik ook 6 ****** geven?).
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie