Oké, het optreden van Brent Best in de bovenzaal van Paradiso, 20 september 2008, vergoedde het gemis van Slobberbone enigszins. Het was solo namelijk toch een goed & bovenal gedreven optreden. Het palet aan sterke Slobberbone-songs, veelal gepend door de heer Best zelve, kwam zeker waarheidsgetrouw over, die zaterdagavond in 2008. Akoestisch, maar stevig. Bevlogen en intens. Maar: waar was die lange slungel Barry Lane op bass, en -hoewel roken op het podium ook al weer jaren not done is- toch jammer dat de ketting rokende sologitarist Jess Barr ontbrak, zo ook de immer gortdroog op z’n drumkit meppende Tony Harper. Kortom, Best solo deed verlangen naar meer. Bijvoorbeeld naar de energieke optredens van dit collectief rond de eeuwwisseling (respectievelijk in ’98; ’00 & ’03) o.a. in het Rotterdamse Rotown, of begin deze eeuw op Take Root. Ja, want hoewel geen groot liefhebber van extreem hard, vanaf het 1^e uur toch echt een diehard fan van deze countryrock-punkers. In 2005 kwam met een serie afscheidsoptredens een eind aan Slobberbone om later als The Drams te reïncarneren. Best, Barr & Harper samen met Keith Killoren en Chuck Stockslager, vormden de basis en het debuut Jubilee Drive (2006) viel waarachtig niet tegen, maar: geen Slobberbone. The Drams, zij stierven een vroege dood. Geruchten dat Slobberbone in hun meest oorspronkelijke line-up, dus ook weer met Lane, hun ‘ding’ weer zouden gaan doen en dat dit zelfs tot nieuw plaatwerk zou leiden, ja, die verhalen zoemden kort na het verscheiden van The Drams al vrij snel rond. Ook het solo- optreden van Best in Paradiso deed bij deze ‘rumours’ een spreekwoordelijke duit in d’n zak. Sterker, in 2009 was het toch echt zo dat de band af en toe optrad, in Amerika. En dan, op dinsdag 1 juli, ‘valt’ er plots een mailtje van het poppodium Metropool, Hengelo, in de ‘bus’. Dat mailtje deed hier des huizes in ieder geval een persoon enthousiast opveren: Slobberbone in Metropool, en wel op 12 september. Een snelle ‘rekensom’ -op zaterdag 13 september is het immers de 17^e editie van het Take Root Festival- liet bij mij de hoop toe, dat de mannen from Denton, Tx, ook wel eens hun opwachting zouden kunnen maken in Groningen. Daags na Hengelo. Een band als Slobberbone, nee, die komen echt niet voor een soort van reünie naar Nederland voor slechts een ampel optreden. Toch? Conclusie klopte, want de heren staan inderdaad geprogrammeerd voor Take Root. Hun comeback op Take Root, dit na hun performance (toen nog naast de schaatsbaan in Assen) in 2002. Goed nieuws, want met -en dit met alle respect- de aankondigingen voor Take Root van Joan Baez en Wanda Jackson was het naar mijn mening nog niet top. Nu met Slobberbone (en inmiddels ook namen als Israel Nash; Natural Child; Robert Ellis; John Fullbright en Kevin & Dustin Welch) is een gang naar het Hoge Noorden wederom op voorhand de moeite waard. Je van tevoren op iets verkneukelen, het is en blijft natuurlijk een risico. Dat het dan kan tegenvallen, ach, dat calculeer je in. En met vooral Slobberbone in volle glorie is het risico toch minimaal, me dunkt.
Op 13 september voor één keer -vermits Barr nog aan nicotine verslaafd is, natuurlijk-het rookverbod gedurende een uurtje opschorten. Laat Barr dus met een peukie tussen de lippen z’n licks doen; laat Lane als een standbeeld aan z’n bass plukken en Harper zich met overgave in het zweet werken achter z’n drumkit. En Best? Laat Best gekweld door het besef van te lang te zijn weggeweest van de Nederlandse podia met passie en overgave zingen.
Ik heb er zin in!