Liedjes over de liefde die zo wreed kan zijn, gaat het daar niet altijd over in de betere popmuziek? De Ier Ultan Conlon noemde zijn tweede album Songs Of Love So Cruel (DarkSideOut Records) en als hij iets bewijst dan is het dat hij daar blijkbaar heel goed mee om kan gaan. Want tjonge, wat een fraaie liedjes schreef hij. Die stem van hem is uitermate geschikt voor de lichte melancholie die hij trouwens bijna laat verwaaien in de heerlijke melodieën. Die stem lijkt op Lloyd Cole en Roy Orbison en als hij de hoge registers opzoekt een beetje op Lucky Fonz. Conlon zit niet bij de pakken neer. Hij neemt zijn verlies en gaat met een opgewekt gemoed verder. Met zulke fijne popmuziek kan dat. Zoals die gitaar buigt als een regenboog op Eternally, dan weet je dat die relatie die voor eeuwig in vlammen is opgegaan, toch ergens goed voor is geweest. Spannende nummers met elektrische gitaar worden afgewisseld met zachtaardige deunen met een akoestisch exemplaar. Als Conlon zingt over Lonely Avenues dan klinkt dat luchtig. Alsof hij in een carrousel heeft plaats genomen, zo zwierig. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie