Was het de locatie? Verre van, want Sociëteit Engels leent zich al ‘eeuwen’ uitstekend voor muziekoptredens. Was het de organisatie? Geenszins, want “Musemix Concerts – Great Americana” organiseert immers al ettelijke jaren met succes mooie optredens. De laatste jaren zelfs in de beste locatie, so far. Juist ja: Sociëteit Engels. Was het dan de dag? Nee, want de donderdag blijkt al jaren een ideale dag (avond). Lag het dan aan de act? Zal toch niet, want Carrie Elkin heeft haar sporen zeker al  verdiend, en niet alleen als support van Sam Baker. Goed, dan zal het aan een niet eenvoudig te duiden samenloop van omstandigheden te wijten zijn geweest waarom er slechts een kleine 40 ‘man’ op het optreden van Carrie Elkin en haar prima begeleiders afkwam, afgelopen donderdag. Het credo: de thuisblijvers hadden ongelijk, dat bleek bij elven in ieder geval zeker. Elkin heeft een prima stem, een stem die van heel lieflijk, via zwoel en hees naar zeer krachtig kan uitschieten; ze is ook een prima performer. Tot op het aanstekelijke af. Ze beschikt daarnaast, dit vooral door haar album Call It My Garden (2011), over een behoorlijk aantal uitstekende songs, songs met de nodige zeggingskracht. Ook de keuze van haar begeleiders mag uitgekiend worden genoemd, want Anthony da Costa is een uitmuntend, talentvolle gitarist. Dat deze Da Costa na het behalen van een universitaire graad voor een muziekleven heeft gekozen is dan ook een waar geschenk. De man die naast zijn eigen carrière toerde met o.a. de Canadese formatie New Country Rehab toverde de mooiste klanken uit z’n Gibson; smaakvol, ingetogen en nergens dominerend. Bassist (ook cello) Lindsey Verrill voegde daar het nodige aan toe, of liever: zij verstond op een bescheiden manier de kunst van het weglaten.
Conclusie: een prima optreden van een trio vakmensen. Van opener Echo tot aan toegift Lift Up The Anchor, genieten was geen lastige opgave. Puntjes van kritiek? Eigenlijk niet, of het zou -en dat is én blijft uiteraard een kwestie van smaak- moeten zijn dat de wat krachtigere songs van Elkin aansprekender overkomen dan de ‘verstilde’. Hoewel: het van haar aanstaande echtgenoot Danny Schmidt ‘gestolen’ Company Of Friends bleek dan toch weer een hoogtepunt. De song dateert van Schmidt’s solo- album Little Grey Sheep (2007), maar komt dus ook voor op For Keeps (2014), de door de connaisseurs wat wisselend ontvangen duoplaat van Elkin & Schmidt. De keuze van covers was sowieso best smaakvol, met Neil Young’s Love Is A Rose bijvoorbeeld en daarbij refereerde Carrie aan de krachtige uitvoering van dit nummer van een van haar voorbeelden: Linda Ronstadt. Naast Buddy Holly’s That’ll Be The Day kwam tegen het einde van de 2e set Bob Dylan’s A Hard Rain’s A-Gonna Fall ook nog voorbij. Maar ook songs uit eigen pen misstonden zeker niet. Met Jesse Likes Birds en vooral het fraaie Landeth By Sea als uitschieters. Da Costa kreeg, naast zijn uitstekende gitaarspel, ook nog wat extra podium, en wel met de vertolking van z’n eigen nummer Spent. Ook niet verkeerd.
Kortom, een meer dan goed optreden van een trio rasartiesten met de energieke, olijke Carrie Elkin als middelpunt. Laat deze kleinschalige optredens tot in lengte der dagen voortduren, uiteraard ook middels Musemix Concerts in Sociëteit Engels.

Foto’s: Ton Bongers