De liefde bracht de Australiër Lucas Dawson in Zweden. In dat voor hem onbekende land stond hij er helemaal alleen voor, nadat zijn Zweedse vriendin hem de bons had gegeven. Lucas Dawson rekent met haar af op Another Way To Say Goodbye (eigen beheer), een ronduit indrukwekkende plaat over het verbreken van een relatie. Dawson heeft een nogal omfloerste manier van zingen, maar dat betekent nog niet dat hij geheel en al wegkwijnt in zelfbeklag. I Hate You is een songtitel die niets aan duidelijkheid te wensen over laat. Het is een ontlading bijna aan het eind van deze cd. Hoe heeft het zover kunnen komen? Daarvoor even in het kort iets over het leven van Dawson. De Australiër speelt als tiener bas in enkele onbeduidende bandjes in Perth, terwijl hij zich ook bekwaamt in het schrijven van korte verhalen. Op zijn twintigste vertrekt hij, ook al na een verbroken relatie trouwens, naar Londen, waar hij enkele jaren werkt in een bioscoop in Camden Town. Daar ontmoet hij de Zweedse van zijn dromen die hij volgt naar Stockholm. Maar daar loopt het mis tussen de twee. Ook met het schrijven van een roman houdt hij ergens halverwege gedesillusioneerd op. Maar dat alles heeft hem wel een geweldig album opgeleverd. En gelukkig is hij in Zweden gebleven, want wat heeft hij in gitarist Nicke Grundberg een geweldige compagnon. Die tovert ijskoude kristallen uit zijn gitaar die scherp afsteken bij de gedempte zangstem van Dawson. De songtitels vertellen het hele verhaal: Four Catastrophic Years; I’m So Miserable; What Am I To Do?; Burned That House Down; We Were Too Young; Ain’t Life Cruel; I’m Giving Up; Old Habits; I Hate You; Goodbye. Het derde nummer klinkt als een vertwijfelde Chris Isaak die schitterend wordt begeleid door de trompet van Sven Elander die helemaal de sfeer van Chet Baker oproept. Ergens tussen Tindersticks en Triffids is dit topalbum met een speelduur van bijna een uur te situeren. De met enigszins Arabisch aandoend gitaarwerk vormgegeven bonustrack zou ook van Jackie Leven kunnen zijn. Verkrijgbaar bij CD Baby.
31/01/2010 Permalink
Chris Isaak, Chet Baker, Tindersticks, Triffids, Jackie Leven hoe krijg je het bij elkaar in één recensie? En toch, na beluistering van stukjes via cdbaby en My Space lijkt het inderdaad allemaal te passen Vijf sterren? Het klinkt zeker heel bijzonder, ik ga hier verder op doorluisteren.
01/02/2010 Permalink
Nee, sorry. Dit valt wat mij betreft in de categorie Sam Baker en de liveshows van Bob Dylan: Onverstaanbaar gemompel over neuzelend getokkel en rustieke percussie. Oer- en oersaai.
01/02/2010 Permalink
Grappig die reactie van Marcel, na een dag luisteren naar Lucas Dawson’s album ben ik juist geheel overtuigd. Dit is een heel bijzonder album en, alhoewel ik niet meer in aantallen sterren denk, de toebedeelde 5 sterren ronduit waard. Wanneer je het album bij Lucas zelf besteld stuurt hij je per omgaande alvast een digitale kopie van het gehele album. Dit maakt het wachten op de postbode draaglijk, prima service! Mooie soulvolle vocalen (heerlijk trillertje in de hese stem) en dito blazers, “ijskoude kristallen tevoorschijn toveren uit de gitaar” is een vondst. Zeer toepasselijk, ik ben zeer onder de indruk van het gebodene.
06/02/2010 Permalink
Oeps! Mooie plaat. Ik versta het allemaal, overigens; het is dus zeker geen gemompel…
09/02/2010 Permalink
[…] turns out my new record – Another Way To Say Goodbye – has just been reviewed at http://www.altcountry.nl (god bless google translate!) and they have given the record a full 5 stars, calling it, amongst […]
14/02/2010 Permalink
Prachtige plaat. Beluister ‘m in de trein die zich een weg door het besneeuwde landschap ploeg. Past wonderwel bij de sfeer van de cd.
17/02/2010 Permalink
wat is het bezwaar van ‘onverstaanbaarheid’ als de teksten worden bijgeleverd?