The Bloodhounds is just another band from east L.A. en dat feit alleen is al reden genoeg om met buitengewone belangstelling het debuut Let Loose! (Alive Natural Sound/Sonic Rendezvous) in de speler te stoppen. Wat kunnen deze vier jongemannen uit Los Angeles betekenen voor de toekomst van chicanorock? Wel, ze zijn in ieder geval geen Los Lobos. Geen van de leden speelt accordeon om maar wat te noemen. De voorkeur van The Bloodhounds gaat meer uit naar garagerock en rhythm & blues. Ze beginnen met Indian Highway, een heerlijk liedje met een punkbeat. Voorbeelden uit de chicanorock lijken eerder bands als Question Mark and the Mysterians en Sam the Sham & the Pharaohs. Saint Dee heeft ergens wel wat van Dirty Water van The Standells. Behoorlijk sixties dus. Met louter dit soort nummers had Let Loose! een geweldige plaat kunnen zijn. Er staan echter ook wat minder geslaagde probeersels op. Zo is de gypsy swing van Dusty Bibles & Silver Spoons een heel vervelende stijlbreuk. Ook de in een honky tonky pianissie verpakte swing van Hey Lonnie is niet zo interessant. Het nummer is teveel een museumstukje. Dan veel liever de zeurende beat van They Call’m The LSC. Het nummer over een Lone Star cowboy begint met heerlijk gitaarwerk. Lekkere slide ook. Een scheurende mondharmonica is ook een van de sterke punten op dit album. Bij Try A Little Reefer kun je toch wel enkele vraagtekens zetten. Kan zo’n liedje eigenlijk wel, terwijl aan de andere kant van de grens sinds 2006 al 60.000 moorden zijn gepleegd in een waanzinnige drugsoorlog? Dan toch veel liever terug naar de onschuldige tijd van Stoned Faces Don’t Lie van Sir Douglas Quintet.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie