Joe Pug was er even klaar mee. Na twee cd’s, vier jaar onafgebroken toeren en het wegtikken van onvoorstelbare hoeveelheden whisky was hij eind 2013 volledig opgebrand. Weer een talent in de knop gebroken? Nee, gelukkig wist hij zich te herpakken. ‘I just needed to start behaving like a human being again,’ schrijft hij. Langzaam hervond Pug de interesse in muziek. En maakte een nieuwe cd: Windfall. Fraaie teksten, mooi geproduceerd, vakkundig begeleid. Is hij daarmee terug op zijn oude niveau? Mmm… Zijn
stem heeft de hectoliters bourbon goed doorstaan, maar klinkt af en toe wat vlak. Dat werkt bij sommige liedjes, zoals het op zich al zeurderige Great Hossanas, bepaald op de zenuwen. Maar dan leeft Pug op in Burn And Shine, gevolgd door O My Chesapeakee, een lekker schmierend walsje, met een welkome, maar niet geïdentificeerde tweede (dames)stem. In het titelnummer blikt hij nog eens terug op zijn kortstondige depressie: ‘Als je echt wilt overleven, dan komt alles goed.’ Dat zal best, maar wat nog ontbreekt aan Windfall is iets van urgentie. De hellhound on my trail. De tien liedjes zijn voorbij voor je het weet, en niet een ervan heeft je echt weten te raken.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie