Dustbowl Revival – Paper Moon Shiners – Spuyten Duyvil – West My Friend
Een optreden van The Dustbowl Revival is een enerverend gebeuren met liefst acht musici die met enthousiasme bezit nemen van het podium. Dat valt op te maken uit With A Lampshade On (Continental Song City/Munich), dat grotendeels live is opgenomen. De jonge band uit Venice, een hippe wijk aan het strand van Los Angeles, stort zich op oude bluegrass, gospel, vooroorlogse blues en swingende jazz uit New Orleans. Die potpourri aan stijlen is goed voor een feestje. Naast de eigen nummers die klinken alsof ze al tachtig jaar oud zijn, brengt Dustbowl Revival bewerkte traditionals. Old Joe Clark vangt aan met cajunviool. Het gaat om stokoude muziek, maar de levendigheid spat af van With A Lampshade On. Stof krijgt hier geen kans.
Een dustbowl revival is ook hetgeen Paper Moon Shiners beogen. Met het titelloze Paper Moon Shiners (eigen beheer) lukt dat heel aardig. Elena Antinelli en Frank Meyer duiken diep in de historie van Amerikaanse muziek. Alsof je in de tijden van de Grote Depressie in een vaudevilletheater bent gestapt, die indruk krijg je bij het beluisteren van de traditionals en evenzeer bij de door Meyer geschreven nummers. Nostalgie, jazeker, maar Paper Moon Shiners zijn niet uit op opgepoetste museumstukjes. Dit is levende muziek die oude tijden laat herleven. En dat herleven is vooral beleven. Marvin Dykhuis produceerde deze trip.
Spuyten Duyvil is een band uit New York. Genoemd naar een buurt in de Bronx. Met The Social Music Hour Vol. 1 – Essential Traditional Music – Arranged For Today’s Listener By Spuyten Duyvil (eigen beheer) willen ze Harry Smith eren voor diens invloedrijke Anthology Of American Music. Live opgenomen in een Victoriaanse woonkamer uit 1898 in New York en zonder toevoegingen op cd gezet. Jugband, piedmont blues, second line en andere vormen van blues en folk brengen de zes leden van Spuyten Duyvil met in het instrumentarium een bouzouki en concertina.
Het Canadese West My Friend zoekt in tradities ook naar innovatie. Alle vier de leden (gitaar, mandoline, accordeon, bas) zingen. Zo af en toe pakken ze een ander instrument. When The Ink Dries (Grammar Fight Records) heet het album. Folky kamermuziek zou je het kunnen noemen, maar met duidelijke invloeden uit de indiehoek. Beirut, Joanna Newsom, Avett Brothers, Decemberists zijn enkele namen waarmee ze raakvlakken hebben. Toch klinkt West My Friend een stuk traditioneler. Als een moderne Weavers met af en toe een vleugje nette zigeunerjazz, zoiets. De productie werd verzorgd door de gelauwerde producers Joby Baker (Cowboy Junkies) en David Travers-Smith (Wailin’ Jennys, Oh Susanna).
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie