Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens hebben ze ons compleet verrast met platen die uit een ander tijdperk leken te komen. Prachtige westcoastprodukties of knappe altcountry, het lijkt wel of die lui uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. De Zweed Nicolai Dunger heeft al op vele platen bewezen dat hij met stijlkenmerken uit de popgeschiedenis een eigen origineel geluid kan neerzetten. Op Play (Fargo/Munich) doet hij het wederom. Het ontbreekft in zijn vernuftige nummers niet aan Heart And Soul, tevens het begin van dit album. Zijn op de jaren zeventig gebaseerde sound doet het met strijkers, een hoorn, elektrische gitaar of fluitjes. Er zit veel gelaagdheid in deze nummers, maar doordat die zo knap in elkaar steken, levert dat nergens al te veel drukte op. Nadat Dunger op vorige platen beurtelings werd vergeleken met uiteenlopende artiesten als Van Morrison of Bonnie ‘Prince’ Billy doet hij op Play minder duidelijk aan epigonisme. Hoewel, het prachtige Entitled To Play is helemaal in de stijl van Harry Nilsson. Maar Times Left To Spend is toch minder duidelijk. Het begint met blazers en piano in een sfeer die The Band ook zou hebben kunnen oproepen, maar even later buigt Dunger het nummer om naar zorgeloze retropop.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie