Jack Tempchin schreef Peaceful Easy Feeling voor de Eagles en daarnaast werkte hij mee aan nog meer nummers voor de Californische countryrockers. Zelf was hij lid van The Funky Kings dat in 1977 een prima titelloos album afleverde. Daarna was het gedaan met de band die in Jules Shear en Richard Stekol nog twee knappe songschrijver had. Ook noemenswaardig is dat steelgitarist Greg Leisz deel uitmaakte van de formatie. Het eveneens titelloze solodebuut van Tempchin verscheen een jaar later. Op dat fraaie album staat zijn eigen versie van Peaceful Easy Feeling. Het nummer Fifteen Days Under The Hood van die plaat zou later worden opgenomen door The Paladins. Tempchin is nog steeds actief. Learning To Dance (Blue Elan Records) is zijn nieuwste. De liedjes zijn in orde, maar wel hopeloos romantisch. En dus eigenlijk toch ook weer niet in orde. Want ook al is het vakwerk, het is ook vreselijk clichématig allemaal. En wollig. En lelijk geproduceerd door de nog jonge Joel Piper. Het vervelende gepluk aan de basgitaar op Volunteer is niet om aan te horen. En die drums komen uit een doosje als ik me niet vergis. De teksten zijn ook niet om over naar huis te schrijven, ook al is dat precies waar Tempchin naartoe gaat op You Can Go Home: I went back to my hometown, christmas snow was on the ground. Voor liefhebbers van Doug Ashdown zullen we maar zeggen. Op het einde staan toch nog wat liedjes die beter te pruimen zijn. Finally Found Me heeft heel in de verte iets van het werk van Mickey Newbury, ook al ontbeert het diens kwaliteit. Slotnummer Room To Run is het leukst. Dat is overigens ook het titelnummer van een ook onlangs verschenen ep met vier nummers die stuk voor stuk meer de moeite waard zijn dan deze romantische softrock.
14/09/2015 Permalink
Helemaal mee eens John.
Tempchin heeft naar mijn mening zijn schitterende debuutplaat nooit meer kunnen evenaren….