Van Clark Paterson had ik nog nooit gehoord toen hij zijn album ter recensie aanbood. Kenden jullie hem wel? Je kunt op het net wel een beetje achtergrondinfo vinden maar voor de recensie van The Final Tradition (eigen beheer) doet het eigenlijk niet zo terzake. Paterson is een Amerikaan, dat volstaat. Met dit album plaatst Paterson zich tussen mannen als Matt Woods, Josh Nolan, Chuck Ragan en (de soloplaten van) de leden van Two Cow Garage. De goede verstaander weet dan dat dit ruwbolsterige americana is, waarin hier en daar nog punkrockelementen ter herkennen zijn. Dat resulteert in dit geval in goed meezingbare, catchy songs. Soms ligt de nadruk op de beat en groove, zoals in het sterke Kansas Saturday Night, maar meestal kennen de nummers een lekkere melodielijn waarlangs Paterson zijn grofkorrelige stem laat glijden. En Paul Niehaus (Lambschop, Calexico) vlecht er dan zijn pedal steel doorheen. Een wonderlijke combinatie die het evenwel heel goed doet. Vreemde eend in de bijt is het afsluitende Sweet Baby dat teruggrijpt naar Cash-achtige country uit lang vervlogen dagen. The Final Tradition is een album waarmee de onbekende Paterson zich toch bemind maakt.
The Final Tradition is verkrijgbaar via CdBaby (Mp3). Voor cd’s kun je mailen naar Clark Paterson.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie