Nathan Bell haat bankdirecteuren. Nathan Bell haat platenbazen. Nathan Bell haat kapitalisten die de boel besodemieteren. In 1995 haakte hij af als singer-songwriter. Een plaat die hij dat jaar in Nashville maakte kwam nooit uit. Twaalf jaar raakte hij geen gitaar aan. Sinds 2007 is hij terug. Het internet maakte het mogelijk om in eigen beheer muziek uit te brengen. Het bleek achteraf ook om een andere reden een uitstekend moment voor Bell om weer te beginnen. Een jaar later namelijk sloeg de crisis toe en was er volop aanleiding om boze liedjes te schrijven over wat er allemaal mis is in de Amerikaanse maatschappij. Op I Don’t Do This For Love, I Do This For Love (Working And Hanging On In America) (Stone Barn Records/Lucky Dice) komt hij op voor de harde werkers die de economie draaiende houden; lieden die door datzelfde systeem uitgekotst worden als het even tegenzit. Mannen die cementmolens legen. Garnalenvissers die netten binnenhalen in de bulderende wind. Mijnwerkers die met een pikhouweel ervoor zorgen dat er bovengronds lichten kunnen branden, terwijl voor henzelf langzaam het licht uitgaat. Metaalarbeiders die zelf een machine worden totdat ze worden ontslagen omdat ze een dag te laat op het werk zijn. Mannen die alles doen wat ze verteld wordt, omdat ze toch nooit de baas zullen worden. Nathan Bell zingt als een arbeider met opgerolde mouwen om samen met zijn begeleiders zijn eigen machine in beweging te houden. De radertjes lopen rauw. Het hoeft niet mooier dan nodig is. Dat is mooi genoeg. De ongepolijste americana van Bell klinkt dreigend. Als een moderne Woody Guthrie levert hij commentaar op de rampspoed die de economie veroorzaakt. En hij schrijft een liefdeslied. Want de liefde is de beste remedie tegen de leegte. Zie agenda.
15/12/2015 Permalink
Zo, dit is niet mis zeg. Hoor alle songwriters uit het verleden langskomen en dat met een mooie eigen saus. Lekker hoor. Wel jammer dat hij net nu ik niet kan op fietsafstand optreedt. Deze man moesten ze maar eens contracteren voor de volgende Take Root.
15/12/2015 Permalink
Leuk vond ik dat hij specifiek Lightnin’ Hopkins benoemde naast al die andere Blueshelden. Afgelopen zondag was hij geweldig op dreef. Voor komende zondag hoop ik hetzelfde. “The Man is a Foolish Creature. Always at War. Surrounded by his Angels. That he chooses to Ignore”
15/12/2015 Permalink
Ieder zijn meug, maar voor mij is dit te oubollig. Er gebeurt gewoon helemaal niks. Bijna net zo erg als Sam Baker.
16/12/2015 Permalink
Is ook niets voor mij deze muziek.
16/12/2015 Permalink
Vandaag pakt het Dagblad van het Noorden pagina groot uit met, naast bovenstaande recensie, ook een interview met Bell.
21/12/2015 Permalink
Er gebeurd niks??? Beste Maarten, dan moet je ook luisteren.