Mooie titel is dat: Home Sweet Hotel (eigen beheer). Het is het leven van de rondreizende artiest. Zo ook voor Amelia White. Zeker sinds haar relatie naar de knoppen ging. Jaren geleden al. Ze voelt nog altijd de pijn. Huilen in het kussen. Een schaduw op haar schouder, zo leren we op Dangerous Angel. De singer-songwriter uit Nashville zingt soms wat zeurderig. Negatieve opmerking? Nee hoor, daar houden we juist wel van. White is echter geen Lucinda Williams, daarvoor glijdt haar stem iets te vaak weg naar eenvormigheid; dan verslapt de aandacht enigszins. Dat past overigens wel bij het leven in ietwat verlopen motels. Het is het verdriet van slapen op vettige matrassen. Het is de Road Not Taken met een Rainbow Over The East-Side. Een beetje vergane glorie. Het is de realiteit van de grauwe middelmaat. Het is het leven voor de meerderheid. Amelia White voelt niet de behoefte om dat op te poetsen. Dit is echt. Maar toch, na een paar nachten in dat motel weet je het wel. Hoe fijn het gitaarspel van haar en begeleiders Sergio Webb en Stuart Mathis ook is, het verlangen om te ontsnappen neemt na een aantal luisterbeurten toe. Dan wil je weer onderweg naar een andere sleutel met een andere kleur en een ander nummer. Of, om toch een sprankje hoop te houden, Right Back To My Arms.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie