Glyn Johns, Don Was, Bill Szymczyk, George Martin, Rick Rubin, Daniel Lanois, Steve Lillywhite, T Bone Burnett en Phil Spector, zomaar even een willekeurig rijtje producers van naam en faam, met vaak ook een gouden reputatie. Een illuster gezelschap. Uiteraard kunnen er veel meer namen opgesomd worden. Bijvoorbeeld die van ene Dave Cobb. Vrijdag 7 oktober kwam er wederom een album uit waar deze in Savannah, Georgia geboren producer/muzikant zijn handtekening onder kon plaatsen: Shine On A Rainy Day van Brent Cobb. Juist ja, familie. Geen broer zoals ergens te lezen viel, maar wel een ‘distant cousin’. Mooi album, trouwens, dat Shine On A Rainy Day. In feite geldt die vaststelling voor vrijwel alle albums die Dave Cobb de laatste jaren produceerde. Van recent werk van Amanda Shires (My Piece Of Land) tot Shooter Jennings (The Wolf, 2007); van Kristin Diable’s Create Your Own Mythology tot Delilah van Anderson East; van Whiskey Myers’ Mud (en ook al eerder ‘Early Morning Shakes’) tot de laatste twee meesterwerken van Jason Isbell. Op elk van die albums weet de inmiddels vanuit Nashville, Tennessee werkende Cobb (9 juli 1974) zich te onderscheiden. Een onderscheid dat zich vooral kenmerkt -dit naast een eigen markering, een eigen geluid- door vooral de betrokken artiest (of band) daadwerkelijk zijn/haar/hun eigen ding te laten doen. Op die manier weet Cobb aanwezig te zijn door vooral het weglaten tot een kunst te verheffen. Dat noem je nou ook kwaliteit!
“Is al het door Dave Cobb geproduceerde werk dan in die categorie, dat van kwaliteit, te plaatsten?” Eigenlijk wel, hoewel er natuurlijk ook albums tussen zitten die wat minder aanspreken. Maar, dat is eerder een kwestie van het altijd toepasbare begrip: ‘smaecken die kunnen verschillen’. Smaak mag Dave Cobb echter niet ontzegd worden, want hij wist dit jaar toch maar Bonnie Bishop te bewegen tot een stijlwijziging: van country(rock) naar een meer soulfull getint country-geluid. Het resultaat: het fraaie Aint’ Who I Was. Ook Mary Chapin Carpenter wist aan de hand van Cobb een ietwat magere periode achter zich te laten, want ook The Things What We Are made Of laat zich simpelweg lekker beluisteren. En wat te denken van het op deze site terecht bewierookte project van begin dit jaar van Cobb’s hand: Southern Family? Fraai album. Heerlijke bijdragen van o.a. Holly Williams, Miranda Lambert en natuurlijk ook van Jason Isbell. Diens God Is A Working Man zet op Southern Family de toon, ofschoon ook de echtelieden Morgane en Chris Stapleton de kans krijgen uit te pakken. Overigens: ook Chris Stapleton’s Traveller (2015) kwam met Cobb ‘achter de knoppen’ tot stand. Een prijswinnend album, want Stapleton verkreeg voor Traveller immers twee Grammy’s.
Aan het rijtje door Cobb geproduceerde albums kan o.a. ook nog recent werk van Lori McKenna; Houndmouth; Honeyhoney; Lake Street Dive; Lindi Ortega; Corb Lund en Nikki Lane worden toegevoegd. Bezige baas, die Cobb. Hij heeft het duidelijk in de vingers. Het gaat wellicht te ver om te stellen dat alles wat Cobb met zijn toverstaf aanraakt in goud verandert, maar dat hij meer is dan een tijdelijk verschijnsel moge inmiddels wel duidelijk zijn. Een man met een missie, een man met een goud ‘gehoor’. Zeker nu al te rangschikken bij het in de eerste regel genoemde gezelschap, dacht ik zo.

Van Bommel