Het tekstbestand met aantekeningen voor de recensie van Time I Let It Go (eigen beheer) van Caleb Stine & the Brakemen werd al in februari aangemaakt. Wat is de praktijk van recenseren? Als het oordeel online gaat op deze site, verdwijnt de cd vaak in de kast. Er zijn immers zoveel meer cd’s die aandacht vragen. Beetje triest wel. Dus kan het gebeuren dat sommige prachtplaten rondjes blijven draaien zonder dat daarover iets gemeld wordt. Zo ging dat ook met dit schitterende album van deze artiest uit Baltimore. Een onbekende hoeft hij niet te zijn, want zes jaar geleden waren we ook al heel enthousiast over I Wasn’t Built For A Life Like This (zie recensie). Deze is zelfs nog iets beter. Hey There, Mister knalt er gelijk lekker in met een stoot positieve energie. Met blazers en een soulkoortje. Mississippi Mark verbindt de werelden van Bobby Charles, Rick Danko en Mink DeVille. Helaas is deze mannen de levenslust niet meer gegeven die Stine uitstraalt. ‘We all need somewhere to sleep / We all need something to eat / We all need a heartbeat / We all need love.’ Kijk, teksten hoeven helemaal niet zo diep te graven om een indruk achter te laten. Een slaggitaartje brengt ons bij de trage melodie van Voodoo dat klinkt als The Band met soul. Met een koortje dat niet helemaal zuiver zingt en dat is nou juist zo lekker. Zo gaat het van het ene hoogtepunt naar het volgende. Het zesde nummer van de twaalf liedjes tellende plaat is instrumentaal. Daarna gaat het via whisky en speed, women en weed naar Waylon en Willie en Ollabelle Reed op Eight Hour Haul. Lekker losjes rollend. Dronken en high. Groovy rhythm en rock-’n-roll. Het eindigt met een enthousiaste kreet en bluesy mondharmonica. Baby’s Got The Business is countrysoul die deze keer te situeren valt tussen Randy Newman en wederom Bobby Charles. Dan gaat Stine schuifelend langs The Place You Used To Call Home alsof hij Willie Nelson en Merle Haggard op sleeptouw heeft genomen. Butter is een onzinliedje over ongezond eten, waarna het titelnummer organische countryrock brengt met een shuffelende drummer en een Franse hoorn. De fraaie afsluiter Two Worlds besluit na kosmische samenzang lekker freaky. Time I Let It Go kwam al eind vorig jaar uit. We hebben de plaat de tijd gegeven. Maar we laten het album niet zomaar gaan. Dit is een aanrader van jewelste.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie