De albumtitel Duende (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) lijkt me iets teveel eer voor de waar die The Band Of Heathens in petto heeft op het nieuwste album. Kippenvelmuziek is het namelijk niet. Het heeft wel soul, maar hooguit aan de oppervlakte, zoals de meeste popmuziek trouwens. In de jaren 70 zouden meerdere nummers de hitlijsten in hebben gekund. Het met wat gefluit en een lekker slaggitaartje aangeklede How Deep Is Love zou een kandidaat zijn geweest. En anders Trouble Came Early wel. De gitaren gaan in standje Stones en met die stem erbij valt ook te denken aan Rod Stewart. Of liever: Faces. Lekker nummer, vooral doordat het wat minder netjes wordt gebracht. Daddy Longlegs is sexy en funky zoals Lenny Kravitz ooit ook begonnen is. Het softrockende Cracking The Code heeft nog het meest weg van Paul McCartney. Een steelgitaar brengt ons in de juiste stemming voor Green Grass Of California, waarop countryrock naar het strand wordt gebracht. De zon en flinke wietdampen.
27/01/2017 Permalink
voor mag er gerust een sterretje bij , zalig plaatje!
27/01/2017 Permalink
Van mij mag er zeker ook een ster bij. Beregezellig, swingend & rock ’n roll ! Meer hoeft dat soms niet te zijn.
27/01/2017 Permalink
Ook hier niet eens met de recensie mag inderdaad een sterretje bij.
Heerlijk album om te luisteren en lekker swingend.
27/01/2017 Permalink
Inderdaad meer hoeft het soms niet te zijn, maar ik vind in dit geval 3 sterren meer dan genoeg.
Ik hoop dat John ondertussen druk bezig is met een recensie van de laatste worp van Rich Hopkins, die ik dankzij deze site heb leren ontdekken. My Way or The Highway heet het en is wederom weergaloos. Vanaf vandaag op Spotify.
31/01/2017 Permalink
Doe er maar een sterretje af, stomvervelende plaat.
06/02/2017 Permalink
Het is jarenlang met afstand mijn favoriete groep geweest, maar ik moet zeggen: de scherpe randjes zijn er wel een beetje af.